Protokoły wyzwolin na mistrza czeladnika zapisy na uczniów, finanse cechów ślusarzy i kowali

Początki cechów na Kielecczyźnie sięgają przełomu XVI/XVII wieku. W muzeum kieleckim znajduje się statut cechów nadany przez biskupów krakowskich z 1601 roku oraz przywilej z 1712 roku. Statut to podstawa działalości cechu. Statuty były zatwierdzane przez radę miejską, potem przez panującego. Do naczelnych zadań cechów należało czuwanie nad jakością, techniką i organizacją pracy oraz zbytem wyprodukowanych towarów. Władzą ustawodawczą i kontrolującą było zebranie ogółu członków cechu. Władza wykonawcza sprawowana była przez radę starszych. W 1816 roku w Królestwie Polskim zmieniono nazwę cech na zgromadzenie rzemieślnicze- utrzymywała się jednak nadal stara ich nazwa. Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dn 7 czerwca 1927 roku wprowadziło obowiązek posiadania kwalifikacji do prowadzenia warsztatu. W tym samym roku zaczęła obowiązywać ustawa przemysłowa. Cechy utraciły charakter przymusowy i prawo wyłącznego egzaminowania uczniów. Znalazły się pod nadzorem Zarządu Miejskiego. Po II wojnie światowej, w 1950 roku Cech Rzemiosł Metalowych przejął kompetencje cechów ślusarsko-blacharskiego, kowalskiego, zegarmistrzowskiego, jubilerskiego, grawerskiego, złotników i elektryków. W 1975 roku cech został zlikwidowany a jego kompetencje przejął Cech Rzemiosł Różnych w Kielcach. Na podstawie wstępu do zespołu