I.Księgi notarialne, 1938-1939, 1945-1951, sygn.1-20 II.Skorowidz do ksiąg notarialnych, 1939-1945, sygn.21-23

Podstawą działania notariatu na ziemiach polskich w okresie Księstwa warszawskiego, a później Królestwa Polskiego była ustawa notariatu ogłoszona 4.08.1808, oparta na wzorach francuskich tj. ustawie z 1803 r. Późniejsze ustawy i instrukcje hipoteczne z lat 1818, 1819 1825 r. wprowadziły wprawdzie drobne zmiany o organizacji notariatu nie zmieniły one jednak ani jego istoty ani zasad ustrojowych. W 1866 r. została wydana rosyjska ustawa notarialna, wprowadzająca w Królestwie Polskim wraz reformą sądową tj. w r. 1876. Zachowała ona zasadnicze uprawnienia i zasady organizacji notariatu, lecz wprowadziła pewne modyfikacje i ograniczenia. Pewna część czynności przeszła do jurysdykcji sądów gminnych i pokoju, uległy częściowej modyfikacji zasady instrukcji hipotecznej z 1812 r., niektóre akty notarialne/ głównie na podstawie, których ustanawiane były prawa dóbr nieruchomych, dla ich ważności musiały być zatwierdzone przez starszego notariusza okręgu sądowego. Wybuch I wojny światowej zawiesił na pewien okres działalność notariatu. Wznowiły one czynność w 1917 r. na zasadzie tymczasowych przepisów o organizacji sądownictwa w Królestwie Polskim z 18.07.1917 r. W zasadzie ustawa o notariacie z 1866 r. obowiązywała aż do 1939 r. i chociaż w okresie międzywojennym ukazało się szereg rozporządzeń, miały charakter uzupełniający, np. Dekret z 03.07.1918 r. wprowadza nazwę urzędnika tj. notariusz zamiast rejent , ustawa z 05.07.1926 r. zmieniła niektóre postanowienia ustawy, m. in. w kwestii terminu przekazywania ksiąg notarialnych do archiwum hipotecznego. Tak zorganizowane kancelarie notarialne w zasadzie istniały do r. 1939, kiedy to wybuch II wojny światowej zawiesił ich działalność.

Zmieniono symbol karty na B oraz rodzaj pomocy ewidencyjnych, zgodnie z decyzją KM z 12.12.2006 r.