Referat Ogólny – okólniki, zjazdy dyrektorów Izb, posiedzenia Komisji Radców, korespondencja, preliminarze budżetowe, sprawozdania, kontrola, inwestycje prywatnego przemysłu, lata 1945 – 1950, sygn. 1-59, Referat Prawny – opinie radcy prawnego, opiniowanie przedsiębiorstw, lata 1949 – 1950, sygn. 60-61, Referat Przemysłowo-Handlowy – planowanie produkcji, sprawozdania z działalności Izby, zakładów przemysłu prywatnego-tartaków, olejarni, kaflarni, zrzeszenia kupieckie, nadzór, gastronomia, młyny, likwidacja, upaństwowienie przedsiębiorstw, lata 1945-1950, sygn. 62-122, Referat Statystyki – rejestracja przedsiębiorstw, wykazy właścicieli młynów, wiatraków, kaszarni, karty rejestracyjne, przemysł mineralny, olejarnie, przemysł chemiczny, drzewny, spożywczy, włókienniczy, osadnictwo, wykazy cen, lata 1946 – 1950, sygn. 123-189, Referat Szkolenia Zawodowego – plany szkolenia zawodowego, sprawozdania, protokóły egzaminacyjne, lata 1947 – 1950, sygn. 190-213, Referat Personalny – korespondencja, akta osobowe, lata 1945 – 1950, sygn. 214-216, Referat Przemysłowo-Handlowy – sprawy nadzoru nad organizacją placówek hurtu, lata 1947 – 1949, sygn. 217, sprawozdanie o sytuacji gospodarczej woj. białostockiego za IV kw. 1948 r., rok 1948, sygn. 218.

Izby zaczęły funkcjonować w pierwszej połowie 1945 r. na mocy zezwolenia lub zlecenia pełnomocników Rządu lub Departamentu Przemysłu Miejscowego Min. Przemysłu i Handlu. Rozpoczęły one swoją pracę od organizowania życia gospodarczego oraz uaktywnienia zrzeszeń przemysłowych. Organizowały także przemysł przez tworzenie zrzeszeń branżowych. Od 1946 r. tworzono przymusowe zrzeszenia wytwórcze, a od 1949 r. wyszły zarządzenia o wprowadzeniu przymusu w stosunku do zrzeszeń kupieckich. Na mocy zarządzenia z 10 marca 1949 r. na Izbę Warszawską-Koordynującą spadł obowiązek organizacji central handlowych prywatnego przemysłu. Przy izbach działały Komisje oraz Biuro, jako jeden ze statutowych organów izby, które zajmowało się czynnościami administracyjnymi. Ekspozytura Izby Przemysłowo-Handlowej w Białymstoku wznowiła swoją działalność 25 czerwca 1945 r. i zaliczona została do okręgu warszawskiego, a nie jak to miało miejsce przed wojną do wileńskiego. Miała charakter instytucji samorządu gospodarczego i posiadała odrębną osobowość prawną. Zajmowała się m.in.: prowadzeniem rejestru prywatnych przedsiębiorstw przemysłowych i handlowych, wydawaniem władzom opinii i zaświadczeń o cenach, zwyczajach handlowych itp., wydawaniem świadectw o pochodzeniu towarów, dążeniem do rozwoju i ożywienia życia gospodarczego, składaniem sprawozdań o stosunkach gospodarczych danego rejonu. W skład Izby wchodzili radcowie z wyboru oraz mianowani przez Min. Przemysłu i Handlu. Komisja Radców Ekspozytury składała się z 10 osób. Na jej czele stał prezes i zastępujący go wiceprezes. Szefem biura białostockiej Ekspozytury był Kierownik. Ekspozytura w Białymstoku została zlikwidowana 30 czerwca 1950 r. na podstawie zarządzenia przewodniczącego PKPG z dn. 30 kwietnia 1950 r. o likwidacji Izb Przemysłowo-Handlowych.