Akta spraw z lat 1920-1921, sygn. 1; Dopływ z lat 1914-1933, sygn. 2-4.

Na terenie Śląska Cieszyńskiego, wchodzącego do roku 1918 w skład monarchii austro-węgierskiej, działalność notariatów regulowały austriackie normy prawne i ustrojowe: oprócz rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 17.02.1852 r. liczba 17 431, ordynacji notarialnej z dnia 21.05.1855 r., rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 7.05.1860 r., szczególne znaczenie posiadała ordynacja notarialna z dnia 25 lipca 1871 r. Ustawa ta regulowała jednolicie całokształt organizacji i zakresu działania notariatów na terenie całego państwa austriackiego. Notariusze byli mianowani przez ministra sprawiedliwości, mieli charakter prywatno-prawny. Sporządzone przez notariuszy z zachowaniem przepisanych formalności oświadczenia i czynności prawne lub czynności, z których wynikały uprawnienia, miały moc dokumentów publicznych. Na Śląsku Cieszyńskim notariusze prowadzili repertoria, do których wpisywali wszystkie załatwione sprawy. Oprócz tego prowadzili skorowidze nazwisk stron w układzie alfabetuycznym. Na terenie Śląska Cieszyńskiego austriackie ustawodawstwo notarialne przetrwało właściwie do roku 1933. Dopiero rozporządzeniem prezydenta RP z dn. 27.10.1933 r. z towarzyszącym mu zarządzeniem ministra sprawiedliwości z dn. 31.10.1933 r. o ustaleniu ilości stanowisk notariuszów i ich siedzib urzędowych ujednolicone zostało prawo o notariacie obowiązujące w II Rzeczypospolitej.

KM 16.12.2003 0010-7/03