Zespół
Inhalt:
Akta notarialne z lat 1908-1933, sygn. 1-68 Skorowidze z lat 1908-1933, sygn. 69-92 Repertoria z lat 1908-1933, sygn. 93-137
Die Geschichte der Provenienzstelle:
Instytucja notariatu, wzorowana na francuskiej ustawie notarialnej z 16 marca 1803 roku, wprowadzona została w Księstwie Warszawskim ustawą notarialną opracowaną przez F. Łubieńskiego, ówczesnego Ministra Sprawiedliwości, zatwierdzoną przez Fryderyka Augusta, a ogłoszoną 4 sierpnia 1808 roku. Ustawy i instrukcje hipoteczne z lat 1818-1819 i 1825 wprowadziły drobne korekty w organizacji instytucji hipotecznej, nie zmieniając jednak istoty notariatu, ani jego głównych zasad ustrojowych. Instrukcje z lat 1818-1819 likwidowały funkcję pisarza aktowego. Ustawa z 1825 roku zmieniała tytuł notariuszy publicznych na rejentów okręgowych. Wymienione wyżej przepisy o notariacie obowiązywały w Królestwie Polskim do roku 1876, tj. do wprowadzenia rosyjskiej ustawy notarialnej. Notariusze działali przy wydziałach hipotecznych sądów pokoju. Do zadań hipoteki należały czynności spełniane przez sąd w zakresie ksiąg wieczystych. Notariusze sporządzali akty mające charakter dobrej woli stron. Byli oni urzędnikami o specyficznym charakterze, to znaczy zarówno publicznymi, jak i prywatno - prawnymi. Dzielili się na pisarzy aktowych przy sądach apelacyjnych, rejentów kancelarii ziemskich i rejentów kancelarii okręgowych. Notariusze byli zobowiązani do prowadzenia: repertoriów czynności, skorowidzów alfabetycznych, wykazów dokumentów złożonych do przechowania, list ubezwłasnowolnionych i ograniczonych w czynnościach. Do 1876 roku obowiązywała określona forma aktów, które miały składać się z: nagłówka, tekstu, podpisów świadków, pieczęci, podpisu referenta sprawy. Sporządzano je na papierze stemplowym, pozostawiając z margines z lewej strony karty. Po 1876 roku całość dokumentacji prowadzono w języku rosyjskim. Nie istniały określone wzory sporządzania pism. Treść aktów miała być możliwie krótka i zrozumiała. Współczesny polski notariat zaczął kształtować się w 1918 roku. Podstawą do unifikacji przepisów w zakresie prawa notarialnego był dekret Rady Regencyjnej z dnia 3 lipca 1918 roku (Dziennik Praw Król. Pol. Nr 7 z 1918 roku). W 1933 roku Rozporządzeniem Prezydenta RP weszły w życie nowe przepisy Prawa o notariacie (Dz. U. RP Nr 84, poz. 609). Notariusze stali się funkcjonariuszami publicznymi, mianowanymi i odwoływanymi przez ministra sprawiedliwości. Ich liczbę oraz siedziby w okręgu każdego sądu okręgowego także wyznaczał minister sprawiedliwości w drodze rozporządzenia. Do ich kompetencji należało: sporządzanie aktów notarialnych, zawierających dobrowolne oświadczenie stron lub stwierdzenie faktów. Mieli oni obowiązek prowadzić następującą dokumentację swoich czynności: repertoria aktów notarialnych, księgi protestów, skorowidze alfabetyczne, księgi depozytów, księgi przychodów i rozchodów. Po upływie każdego roku kalendarzowego akta i protokoły miały być ułożone chronologicznie, a następnie oprawione. W kancelarii przechowywane były księgi z ostatnich pięciu lat. Akta starsze przekazywano do archiwum notarialnego, mieszczącego się przy właściwym sądzie. Do archiwum notarialnego przejmowano również dokumentacje w przypadku ustania działalności danego notariusza.
Laufzeit:
1894-1933
Klassifikation:
Name der Provenienzstelle:
Daten:
1894-1933.
Alter Name:
Name der Fremdsprache:
Sprachen:
Zugänglichkeit:
Akten insgesamt:
147
Bearbeitete Akten insgesamt:
137
Akten insgesamt ohne Verzeichnis:
0
Laufende Meter insgesamt
12.0
Bearbeitete laufende Meter insgesamt
12.0
Laufende Meter insgesamt ohne Verzeichnis
0.0
Akten insgesamt:
0
Dateien insgesamt:
0
Größe insgesamt (in MB):
0.0
Dokumente insgesamt
0
Sachen insgesamt
0
Klassen insgesamt
0
Akten insgesamt:
0.0
Gesamtzahl laufender Meter:
0.0
Extreme Daten der nicht archivierten Dokumentation:
Name | Stückzahlen-Inventar | Anmerkungen |
---|---|---|
Genehmigtes Findbuch | Tak | 137 j. |
Abgabe- und Abnahmeliste | Tak | 10 j. |