Der Kaiserliche Deutsche Bergrevierbeamte in Sosnowitz (Cesarsko-Niemiecki Okręgowy Urzędnik Górniczy w Sosnowcu): akta dotyczące ruchu kopalń, wykazy produkcyjne, spisy robotników kopalń węgla kamiennego i brunatnego z lat 1914-1918, sygn. 1-33, 2a Registratura "okręgu dąbrowskiego." System registraturalny obowiązujący w latach 1922-1932: plany robót górniczych, kopalń, inwestycji, statystyka węglowa z lat 1922-1932, sygn. 33a-c, 34-188, 188a System registraturalny obowiązujący w latach 1933-1935: sprawozdania własne, zarządzenia władz i własne dotyczące bezpieczeństwa w kopalniach, urządzenia techniczne, zabezpieczenie powierzchni, szkody górnicze z lat 1933-1935, sygn. 189-209 Registratura okręgu "sosnowieckiego." Nadania górnicze, wywłaszczenie gruntów, korcowe, ruch kopalń (grupa D) z lat 1884-1939, sygn. 210-775 Miernictwo (grupa F) z lat 1919-1939, sygn. 776-799 Nadzór nad kopalniami, plany ruchu, urządzenia górnicze, szkody górnicze (grupa G): pożary, eksplozje, ratownictwo górnicze z lat 1919-1939, sygn. 800-950, 825a Koleje żelazne, zbyt produktów górniczych (grupa M) z lat 1920-1926, sygn. 951-952 Kamieniołomy, wapienniki, kopalnie glinki ogniotrwałej (grupa P) z lat 1937-1939, sygn. 952a-953 Akta dotyczące spraw tajno-mobilizacyjnych z lat 1923-1932, sygn. 954-956

Podstawą prawną działalności Okręgowego Urzędu Górniczego w Dąbrowie Górniczej było rozporządzenie ministra przemysłu i handlu z 2 kwietnia 1919 roku w przedmiocie podziału byłego Królestwa Kongresowego na okręgi górnicze. Zarządzeniem tym podzielono obszar byłego zaboru rosyjskiego na cztery okręgi górnicze: dąbrowski, częstochowski, warszawski i radomski. Okręg dąbrowski obejmował powiat będziński byłej guberni piotrkowskiej za wyjątkiem gmin Rudnik Wielki, Choroń, Żarki, Niegowa, Koziegłowy i Pińczyce, które należały do okręgu częstochowskiego oraz powiaty olkuski i miechowski byłej guberni kieleckiej. Stan ten utrzymał się do 1 października 1922 roku. Rozporządzeniem ministra przemysłu i handlu z 19 września 1922 roku w sprawie organizacji władz górniczych i określenia granic okręgów górniczych w byłym Królestwie Polskim powołano do życia Wyższy Urząd Górniczy w Warszawie podzielony na cztery okręgi górnicze: sosnowiecki, dąbrowski, częstochowski i radomski. W skład okręgu sosnowieckiego weszły następujące gminy powiatu będzińskiego: Mierzęcice, Ożarowice, Bobrowniki, Wojkowice Kościelne, część zachodnia gminy Gzichów, północno-zachodni skrawek gminy Olkusko-Siewierskiej i południowo-zachodnia część Gminy Górniczej. Okręg dąbrowski obejmował obszar pozostałej części powiatu będzińskiego, a z powiatu olkuskiego gminy: Sławków, Bolesław, Kidów, Pilica, Żarnowice, Wolbrom, Jangrot, Rabsztyn, Sułoszowa, Minoga, Cianowice i cały powiat miechowicki. W wymienionych granicach okręgów sosnowieckiego i dąbrowskiego powstały dwa okręgowe urzędy górnicze: Okręgowy Urząd Górniczy Sosnowiecki i Okręgowy Urząd Górniczy Dąbrowski ze wspólną siedzibą w Dąbrowie Górniczej. W 1929 roku nastąpiła kolejna zmiana terytorialna zasięgu okręgowych urzędów górniczych, a od 1936 roku obowiązywał jednolity podział obszaru Polski pod względem górniczym. Obszary zlikwidowanych okręgów górniczych sosnowieckiego, częstochowskiego i radomskiego zostały włączone do obszarów okręgowych urzędów górniczych w Tarnowskich Górach, Krakowie i Dąbrowie Górniczej. Okręgowy Urząd Górniczy w Dąbrowie Górniczej obejmował odtąd ziemie województwa: białostockiego, lubelskiego, nowogródzkiego, warszawskiego, wileńskiego i kieleckiego oprócz powiatu częstochowskiego (należącego do OUG w Tarnowskich Górach), obszaru miasta Sosnowca i części powiatu będzińskiego obejmującej gminy Niwka i Zagórze oraz części obszaru gminy Olkusko-Siewierskiej (należących do UOG w Krakowie). Stan ten utrzymał się do wybuchu II wojny światowej. [na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. E. Długajczyk, Katowice 1968]

KM 21.10.1988, 0014-6