Rozkazy, okólniki 1921, sygn. 1; strajki 1924, sygn. 2; zebrania i wiece, mniejszości narodowe 1926, sygn. 3; katastrofa kolejowa pod Starogardem 1925, sygn. 4.

Policja państwowa, czyli ogólna, została powołana do utrzymania porządku, spokoju publicznego i bezpieczeństwa państwa. Działała na podstawie rozporządzenia Prezydenta RP z marca 1928 r. Podlegała ministrowi Spraw Wewnętrznych i Komendantowi Głównemu Policji. Podzielona była na okręgi wojewódzkie i komendy powiatowe. W skład tych ostatnich wchodziły posterunki, obejmujące jedną lub parę gmin oraz komisariaty tworzone w miastach, albo dzielnicach miast. Na odcinku ścigania przestępstw policja państwowa była organem wykonawczym sądów i prokuratur, a na odcinku zapewnienia bezpieczeństwa i porządku wewnętrznego – organem władz państwowych, to jest wojewodów i starostów. Istniała ponadto policja specjalna, czyli administracyjna, która tylko częściowo pokrywała się z policją państwową. Z reguły znajdowała się w rękach administracji państwowej i samorządowej. Do niej zaliczano policję sanitarną, komunikacyjną, przemysłową, gospodarczą, budowlaną. Pozostawała ona pod nadzorem policji państwowej, która w razie potrzeby wspomagała jej przedsięwzięcia.