W skład zespołu wchodzą protokoły Walnych Zebrań Członków, protokoły posiedzeń Zarządu, Rady Nadzorczej, księgi wkładów oszczędnościowych, księgi podań o pożyczkę

Twórcą spółdzielni pożyczkowo-oszczędnościowych w Galicji był Franciszek Stefczyk. Celem ich było gromadzenie funduszy od członków w celach oszczędnościowych, udzielanie im pożyczek na rozwój gospodarstwa, popieranie i tworzenie spółdzielczości. Założycielskie zebranie członków spółdzielni w Besku odbyło się 17 kwietnia 1910 r., któremu przewodniczył Bartłomiej Filer. Oficjalna nazwa nowopowstałej spółdzielni brzmiała Spółka Oszczędności i Pożyczek w Besku stowarzyszenie z zarejestrowaną z nieograniczoną poręką”. W 1924 r. zmieniono nazwę spółdzielni na Kasa Stefczyka spółdzielnia z nieograniczoną odpowiedzialnością w Besku oraz przyjęto nowy statut . Taka nazwa obowiązywała do czasu likwidacji kasy w 1949 r.. W pierwszym zebraniu wzięło udział 31 osób. Uchwalono wówczas statut oraz powołano pierwszy Zarząd, Radę Nadzorczą oraz kasjera. Liczba członków Zarządu i Rady Nadzorczej zmieniała się wraz z poszerzaniem okręgu Kasy. Niemniej jednak taka struktura utrzymywała się przez cały okres funkcjonowania Kasy. Początkowo, z wyjątkiem kasjera, wszystkie funkcje były pełnione społecznie. Dopiero w 1927 r. ustalono wynagrodzenie dla przewodniczącego Zarządu, aby usprawnić działalność Kasy. Członkami Kasy byli zarówno Polacy, jak i Ukraińcy. Wśród pierwszych członków spotykamy też miejscową elitę – dzierżawcę dóbr w Besku, sekretarza sądowego czy miejscowego księdza. Pierwszą najniższą składkę członkowską ustalono na 1 koronę, a najwyższa kwota pożyczki nie mogła przekraczać 400 koron . Kwoty zarówno składek, jak i pożyczek zmieniały się w następnych latach, szczególnie w okresie dewaluacji waluty. Kapitały gromadzone przez Kasę nie były zbyt duże. Dodatkowo w okresie międzywojennym wyrosła im konkurencja w postaci Powszechnej Kasy Oszczędności. Większość zysków corocznie przeznaczano na kapitał zapasowy. Sporadycznie tylko dofinansowywano inne formy aktywności lokalnej np. w 1919 cześć zysku przeznaczono na wsparcie Spółdzielczego Instytutu Naukowego, pomoc żołnierzom oraz na zakup dzwonów dla kościoła greckokatolickiego i rzymskokatolickiego, a w 1928 r. postanowiono dofinansować miejscowa bibliotekę i zakup radia do domu ludowego. Kapitałami dysponował Zarząd, który udzielał także pożyczek. Szczególnie wzrost pożyczek nastąpił w okresie parcelacji majątku w Besku. Zarząd często odraczał spłaty rat kredytów ze względu na trudną sytuację członków. W 1936 r. odnotowano nawet saldo ujemne w Kasie. Swoim zasięgiem początkowo obejmowała tylko Besko. W 1926 r. do okręgu działalności Kasy Stefczyka w Besku włączono Milczę, w 1928 r. Mymoń i Głębokie, a w 1929 r. Sieniawę . Spółka rozwijała się pomyślnie, bo w roku 1913 liczyła już 96 członków, a w momencie likwidacji w 1949 roku - 324. Zainteresowanie jednak pracami spółdzielni wśród członków było bardzo małe. Coroczne walne zebrania członków gromadziły zazwyczaj kilkadziesiąt osób. Kasa Stefczyka w Besku funkcjonowała nieprzerwanie, zarówno w okresie I wojny światowej, jak i w czasie II wojny światowej. Na ostatnim walnym zebraniu, bo 12 czerwca 1949 r. postanowiono połączyć się z Kasą Stefczyka w Zarszynie, a 29 czerwca 1949 r. sporządzono ostatni protokół z przekazania majątku .