Statuty, prawa i przywileje cechowe, księgi ewidencji uczniów, czeladników i mistrzów, protokoły zebrań, księgi i akta rachunkowe, księgi wyzwolin, gospoda czeladnicza, rejestry folowania skór, sprawy sporne, akta różne 1423-1911 (sygn. 29/137/1-70)

Cech prawdopodobnie istniał w XIV w. Trudno ustalić kiedy w rzemiośle garbarskim wydzieliły się cechy czerwonych garbarzy i białoskórników. Głównym celem cechu było strzeżenie interesów moralnych i materialnych zawodu, który reprezentował. Władza cechu dzieliła się na ustawodawczą (zgromadzenia ogólne, które uchwalało statuty i rozporządzenia cechowe) i wykonawczą (starszyzna cechowa). Rada miasta pełniła bezpośredni nadzór nad cechami. W 1848 r. czerwoni garbarze połączyli się z kurdybanikami – powstało Zgromadzenie Czerwonych Garbarzy i Kurdybaników. Ustawa z 1859 r. odbierała cechom prawo do wydawania uprawnień do prowadzenia działalności rękodzielniczej oraz ich dotychczasowe znaczenie społeczne. Dopiero w 1871 r. nowy statut stowarzyszenia białoskórników został zatwierdzony przez Namiestnika Galicji. Jako samodzielne stowarzyszenie białoskórników istniało do 1883 r., kiedy to wskutek ustawy powstają stowarzyszenia grupujące po kilka dawnych cechów. Wówczas stowarzyszenie białoskórników zostało połączone z stowarzyszeniem czerwonych garbarzy, farbiarzy, kapeluszników, rękawiczników i in.