Statuty cechowe, protokoły zebrań, układ między mistrzami i czeladnikami, rejestry mistrzów, czeladników i uczniów, listy wędrowne czeladników, gospoda czeladnicza, uroczystości religijne, opieka cieśli krakowskich nad Dzwonem Zygmunta, obrzędy religijne, księgi rachunkowe, sprawy poszczególnych cieśli (sygn. 29/158/1-87)

Cech cieśli jest jednym z najstarszych cechów krakowskich. Jego organizacja należała pierwotnie do prawa miejskiego, była atrybutem władz miejskich i instytucją podległą radzie miasta. Reorganizacja cechu nastąpiła w 1512 r. Artykuły cechowe murarzy i kamieniarzy krakowskich zostały zatwierdzone w 1552 r. przez króla Zygmunta Augusta. Początkowo na Kazimierzu istniały odrębne cechy kamieniarzy i murarzy oraz cieśli. Głównym celem cechu było strzeżenie interesów moralnych i materialnych zawodu, który reprezentował. Władza cechu dzieliła się na ustawodawczą (zgromadzenia ogólne, które uchwalało statuty i rozporządzenia cechowe) i wykonawczą (starszyzna cechowa). Rada miasta pełniła bezpośredni nadzór nad cechami. W XIX w. nastąpiły znaczne zmiany w organizacji cechowej. Ustawa z 1859 r. odbierała cechom prawo do wydawania uprawnień do prowadzenia działalności rękodzielniczej oraz ich dotychczasowe znaczenie społeczne. Natomiast ustawa z 1883 r. przekształcała dawne organizacje rzemieślnicze w stowarzyszenia przemysłowe skupiające kilka pokrewnych zawodów.