Spuścizna Panien Benedyktynek Ormiańskich ze Lwowa to zespół otwarty, na który składa się 70 jednostek aktowych, fotograficznych i muzealnych, otrzymanych w darze od Sióstr Benedyktynek z Wołowa. Wśród muzealiów, na szczególną uwagę zasługuje kolekcja 7 portretów ksień lwowskich, pełniących swoje obowiązki w latach 1710-1839, a także XVIII-wieczny obraz Matki Boskiej. W zespole znajdują się również kopie cennych fotografii, obrazujących przede wszystkim przedwojenne życie szkoły prowadzonej przez Siostry we Lwowie.

Panny Benedyktynki Ormiańskie, jedyny katolicki zakon obrządku ormiańskiego na ziemiach polskich, swoimi początkami sięga Kamieńca Podolskiego i Jazłowca, skąd wywodziły się pierwsze mniszki. W latach 1675-1676 otrzymały od rady miejskiej we Lwowie dwie podupadłe kamienice przy cmentarzu ormiańskim z przeznaczeniem na klasztor. W 1690 r. na mocy zezwolenia papieskiego powstało zgromadzenie oparte na regule św. Benedykta. Dwa lata później odbyły się obłóczyny 15 sióstr, żyjących pod przewodnictwem pierwszej ksieni konwentu Rypsymy Benedykty Spendowskiej. Budynek klasztoru, powstały na gruncie wspomnianych kamienic, w następnym stuleciu powiększył się o kilka przyległych domów. Do konwentu należał także folwark w Pasiece, gdzie w 1897 r. poświęcono kaplicę pod wezwaniem NMP Nieustającej Pomocy. Benedyktynki prowadziły wyższą szkołę żeńską (prawdopodobnie najstarsza szkoła żeńska we Lwowie), która w 1926 r. przekształciła się w gimnazjum na prawach szkół publicznych. W 1946r. 11 sióstr wraz z ksienią Elektą Orłowską przyjechało do Polski w jej nowych granicach i osiedliło się początkowo w Lubiniu koło Kościana, a następnie w Wołowie. W 1961 r. siostry zadecydowały o zmianie obrządku na łaciński.