1. Księgi małżeństw 1892; 2. Księgi zgonów 1885;

Powstanie Urzędu Stanu Cywilnego w Dębnie było efektem konfliktu nowo utworzonego Cesarstwa Niemieckiego (1871) z Kościołem katolickim. Jednym z jej elementów było wprowadzenie państwowej rejestracji ruchu naturalnego ludności, urodzeń, zgonów, a także ślubów cywilnych. Najwcześniej nowe ustawodawstwo wprowadzono w Prusach. Na mocy ustawy sejmu pruskiego z 9 III 1874 r. prezesi rejencji we wszystkich prowincjach pruskich zostali zobowiązani do utworzenia na podległych sobie terenach urzędów stanu cywilnego. Placówki te rozpoczęły działalność 1 X 1874 r. Ustawą Sejmu Rzeszy z dnia 6 II 1875 r. świecka rejestracja ruchu naturalnego ludności stała się wiążąca dla całej Rzeszy Niemieckiej. W gminach wiejskich na stanowiska kierownicze USC wyznaczane były osoby powoływane przez landratów, w miastach przez prezesów rejencji. Osoby duchowne nie mogły pełnić obowiązków urzędników USC. Urzędy stanu cywilnego zostały zobowiązane do prowadzenia ksiąg w trzech seriach: urodzenia, małżeństwa i zgony, sporządzanych w dwóch egzemplarzach: pierwopis (Haupt–Register) i wtóropis (Neben–Register). Ten ostatni po zakończeniu wpisów z danego r. przekazywany był na przechowanie do właściwego Sądu Obwodowego (Amtsgericht). Urząd Stanu Cywilnego w Dębnie istniał do 1945 r. Pod koniec II wojny światowej władze niemieckie przeprowadziły ewakuację części ksiąg (zwłaszcza pierwopisów) ze wschodnich prowincji w głąb Niemiec. Obecnie przechowywane są one w Standesamt I w Berlinie. Po zakończeniu wojny, na Ziemiach Zachodnich pozostała stosunkowo duża liczba ksiąg w większości wtóropisów. Na podstawie rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych z 1976 r. po stuletnim okresie przechowywania księgi USC sukcesywnie są przekazywane od 1978 r. do AP w Szczecinie.