Sprawy organizacyjne, listy wyborców, wyniki wyborów.

Duma Państwowa była izbą niższą parlamentu rosyjskiego, powołaną przez cesarza Mikołaja II w wyniku rewolucji 1905 r. Ordynacja wyborcza przewidywała w Królestwie Polskim wybór 12 posłów z jednomandatowych okręgów wyborczych. Były nimi gubernie oraz miasta Warszawa i Łódź. Wybory były pośrednie - wybierani bezpośrednio w 4 kuriach (wielkiej i średniej własności ziemskiej, miejskiej, drobnej własności ziemskiej i robotniczej) elektorzy wybierali następnie razem jednego posła na zjeździe gubernialnym, w przypadku zaś Warszawy i Łodzi na zjeździe miejskim. Za przebieg wyborów odpowiedzialni byli gubernatorzy, którym w czynnościach technicznych pomagały komisji - gubernialne i powiatowe, działające tylko w czasie wyborów. Na czele komisji powiatowej stał członek Sądu Okręgowego, wspierany przez jednego z sędziów gminnych, prezydenta lub burmistrza miasta powiatowego, inspektora podatkowego, przedstawiciela ziemiaństwa oraz komisarza włościańskiego wyznaczonego przez gubernatora. Przed wybuchem I wojny światowej wybory do Dumy Państwowej odbyły się czterokrotnie: w 1906 r., dwa razy w 1907 r. oraz w 1912 r.