1) Skorowidze (sygn. 1; 1933-1934). 2) Repertoria (sygn. 2-3; 1933-1934). 3) Akta notarialne (sygn. 4; 1933-1934).

Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. na terenach byłego Królestwa Polskiego nadal obowiązywała rosyjska ustawa notarialna z 1876 r. (Zbiór Praw, t. VI, s. 206-221). Zakładała ona, że notariusz był urzędnikiem państwowym, ale opłacanym przez osoby na rzecz których wykonywał świadczenia. Wchodził w skład sądu okręgowego miejsca swego urzędowania, działając pod jego kontrolą. Czynności notarialne wykonywane były w kancelariach hipotecznych sądów okręgowych lub pokoju. Notariuszy mianował, na wniosek prezesa sądu okręgowego, starszy prezes Warszawskiej Izby Sądowej. Kandydaci na notariuszy nie musieli mieć wykształcenia prawniczego, wystarczał sam egzamin praktyczny ze znajomości prawa notarialnego i hipotecznego oraz redagowania aktów. Do obowiązków notariuszy należało przyjmowanie, przechowywanie oraz wydawanie kopii aktów i kontraktów, którym strony chciały lub musiały nadać cechę taką, jak aktom publicznym. Po 1918 r. zmieniono tylko nazwę urzędu z rejenta na notariusza (DzU 1918, nr 7, poz. 16), choć de facto w Kaliszu wszyscy po 1876 r. używali nazwy „notariusz” . Utrzymano także podział na notariuszy urzędujących przy Wydziałach Hipotecznych Sądów Okręgowych i Sądów Pokoju. W lipcu 1919 r. minister sprawiedliwości utworzył urząd notariusza przy Wydziale Hipotecznym Sądu Pokoju z siedzibą w Błaszkach (Dziennik Praw Państwa Polskiego, nr 57, poz. 348). Ponadto 1 czerwca 1931 r. utworzono przy Sądzie Grodzkim w Kaliszu jeszcze jeden urząd notariusza z siedzibą w Kaliszu, który zlikwidowano już 2 października t.r. (MP, nr 76, poz. 126 oraz nr 227, poz. 310). Zasadniczą zmianę przyniosło dopiero nowe „Prawo o notariacie” z 27 października 1933 r., które weszło w życie z początkiem następnego roku (DzU, nr 84, poz. 609). Zgodnie z nim notariusz był funkcjonariuszem publicznym (osobą zaufania publicznego), powołanym do sporządzania aktów i dokumentów, którym strony obowiązane były lub chciały nadać znamię wiary publicznej (dokumentu publicznego) oraz spełniania innych czynności zlecanych mu przez prawo. Szczególnie dotyczyło to umów o przejście, ograniczenie lub obciążenie prawa własności nieruchomości, które musiały być sporządzane w formie aktu notarialnego pod rygorem nieważności. Ponadto do czynności notarialnych należało m.in.: sporządzanie wypisów i odpisów akt, poświadczenie własnoręczności podpisów, zgodności odpisu, doręczanie oświadczeń wskazanej osobie, sporządzanie protokołów walnych zgromadzeń spółek akcyjnych i stowarzyszeń, protestów weksli, czeków i warrantów oraz przyjmowanie dokumentów, pieniędzy lub papierów wartościowych na przechowanie. Notariuszy mianował, przenosił i zwalniał minister sprawiedliwości, który miał także nadzór ogólny nad ich działalnością. Nadzór szczegółowy sprawował właściwy prezes Sądu Okręgowego i Apelacyjnego oraz samorządowa Izba Notarialna. Liczbę notariuszy oraz ich siedziby wyznaczał Minister Sprawiedliwości w drodze rozporządzenia. W przypadku okręgu Sądu Okręgowego w Kaliszu wyznaczono 6 stanowisk przy wydziale hipotecznym Sądu Okręgowego oraz 2 przy wydziale hipotecznym Sądu Grodzkiego w Kaliszu - w Kaliszu i Błaszkach (DzU 1933, nr 88, poz. 685). Notariuszem mogła zostać osoba posiadająca obywatelstwo polskie, ukończone studia prawnicze oraz aplikację i egzamin notarialny. Notariusz był traktowany jak urzędnik państwowy, chociaż nim nie był, gdyż nie utrzymywał uposażenia od państwa, lecz pobierał określone przepisami opłaty od swych czynności. Zgodnie z przepisami powinien prowadzić repertorium, księgę protestów, skorowidz alfabetyczny, księgę depozytów, księgę przychodów i rozchodów (wzory zob. DzU 1933, nr 99, poz. 764). Stefan Kuczyński był notariuszem przy Wydziale Hipotecznym Sądu Okręgowego w Kaliszu. Pierwszy zachowany akt w jego kancelarii został sporządzony 16 grudnia 1933 r., a ostatni 26 stycznia 1934 r.