Repertorium.

Z początkiem 1934 r. weszło w życie rozporządzenie Prezydenta RP z 27 października 1933 r. „Prawo o notariacie”, które ujednolicało w całej Polsce organizację notariatu (DzU, nr 84, poz. 609). Zgodnie z nim notariusz był funkcjonariuszem publicznym (osobą zaufania publicznego), powołanym do sporządzania aktów i dokumentów, którym strony obowiązane były lub chciały nadać znamię wiary publicznej (dokumentu publicznego) oraz spełniania innych czynności zlecanych mu przez prawo. Szczególnie dotyczyło to umów o przejście, ograniczenie lub obciążenie prawa własności nieruchomości, które musiały być sporządzane w formie aktu notarialnego pod rygorem nieważności. Ponadto do czynności notarialnych należało m.in.: sporządzanie wypisów i odpisów akt, poświadczenie własnoręczności podpisów, zgodności odpisu, doręczanie oświadczeń wskazanej osobie, sporządzanie protokołów walnych zgromadzeń spółek akcyjnych i stowarzyszeń, protestów weksli, czeków i warrantów oraz przyjmowanie dokumentów, pieniędzy lub papierów wartościowych na przechowanie. Notariuszy mianował, przenosił i zwalniał minister sprawiedliwości, który miał także nadzór ogólny nad ich działalnością. Nadzór szczegółowy sprawował właściwy prezes Sądu Okręgowego i Apelacyjnego oraz samorządowa Izba Notarialna. Liczbę notariuszy oraz ich siedziby wyznaczał Minister Sprawiedliwości w drodze rozporządzenia. W przypadku okręgu Sądu Okręgowego w Kaliszu wyznaczono 6 stanowisk przy wydziale hipotecznym Sądu Okręgowego oraz 2 przy wydziale hipotecznym Sądu Grodzkiego w Kaliszu - w Kaliszu i Błaszkach (DzU 1933, nr 88, poz. 685). Notariuszem mogła zostać osoba posiadająca obywatelstwo polskie, ukończone studia prawnicze oraz aplikację i egzamin notarialny. Notariusz był traktowany jak urzędnik państwowy, chociaż nim nie był, gdyż nie utrzymywał uposażenia od państwa, lecz pobierał określone przepisami opłaty od swych czynności. Zgodnie z przepisami powinien prowadzić repertorium, księgę protestów, skorowidz alfabetyczny, księgę depozytów, księgę przychodów i rozchodów (wzory zob. DzU 1933, nr 99, poz. 764). W czasie okupacji hitlerowskiej, na ziemiach wcielonych do Rzeczy (m.in. w tzw. Kraju Warty) Polacy nie mogli sprawować funkcji notariusza. Po wojnie wrócono do stanu prawnego z lat 30. XX w. Prywatne kancelarie notarialne zostały zastąpione przez państwowe biura notarialne z początkiem 1952 r., na mocy ustawy z 26 maja 1951 r. „Prawo o notariacie” (DzU, nr 36, poz. 276). Jan Polkowski był zastępcą notariusza w Kaliszu. Pierwszy zachowany akt w jego kancelarii został sporządzony 4 października, a ostatni 16 października 1935 r.