Akta notarialne z lat 1949 - 1951 / sygn. 1 - 3 / ; Repertorium za rok 1949 i 1950 [ do stycznia do sierpnia 1950 r.; w księdze repertorium Notariusza Edwarda Długosza od stycznia do marca 1949 r.] / sygn. 4/; Repertorium za rok 1950 [ do sierpnia do grudnia ] i 1951 / sygn. 5/; Skorowidz za lata 1949 – 1951 r [ w księdze skorowidz Notariusza Edwarda Długosza za 1949 r. ] / sygn. 6/.

Notariusz Lucjan Michalczyk pełnił obowiązki notariusza w Kielcach od początku kwietnia 1949 roku do końca 1951 roku. Prowadził kancelarię notarialną w Kielcach w gmachu Hipoteki przy ul. Sienkiewicza 5. Jego działalność opierała się na ustawie notarialnej, wprowadzonej Rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dn.27 października 1933, „Prawo o notariacie” ( ustawa weszła w życie z dniem 1 stycznia 1934 roku) . W myśl tej ustawy notariusz był funkcjonariuszem publicznym, powołanym do sporządzania aktów i dokumentów, którym strony obowiązane są lub pragną nadać znamię wiary publicznej. Funkcjonowanie notariatów po wojnie normował też dekret z dnia 24 stycznia 1946 roku ( ze zmianami wprowadzonymi ustawą z dnia 18 listopada 1948 roku) o przenoszeniu i zwalnianiu notariuszów oraz o powierzaniu pełnienia obowiązków notariuszów sędziom i prokuratorom w okresie przejściowym . Notariusz był mianowany i przydzielany do okręgu Sądu Okręgowego lub Apelacyjnego przez Ministra Sprawiedliwości i tylko w danym okręgu jego czynności miały moc czynności notarialnych. W okresie 1934 – 1951 organami samorządowymi notariuszy były izby notarialne. Nadzór nad notariatem nad notariatem sprawowali prezesi sądów okręgowych i apelacyjnych, przed którymi notariusz składał przysięgę. Zwierzchni nadzór nad notariatem i izbami notarialnymi sprawował minister sprawiedliwości. Notariuszem mógł zostać każdy, kto: posiadał pełne polskie prawa cywilno – obywatelskie, ukończył 30 lat, ukończył akademickie studia prawnicze i odbył stosowną aplikację, po której zdał egzamin. Zdarzało się jednak, że na urząd ten był powoływany człowiek, którego działalność w służbie publicznej i kwalifikacje uważane były za wystarczające do pełnienia obowiązków notariusza. Notariuszowi można było posiadać tylko jedną kancelarię. Musiał także zawiesić pełnienie obowiązków w instytucjach państwowych i interesach prywatnych Do kompetencji notariusza należało sporządzanie akt notarialnych, wydawanie wypisów i odpisów akt, doręczanie oświadczeń, spisywanie protokołów, protestowanie weksli i czeków. Mógł także brać na przechowanie dokumenty, pieniądze i papiery wartościowe. Prywatne kancelarie notarialne zostały zlikwidowane na mocy ustawy z dn. 25 maja 1951 r. prawo o notariacie, która powołała do życia Państwowe Biura Notarialne . Ustawa weszła w życie z dniem 1 stycznia 1952 roku.