plany i sprawozdania finansowe instytucji kredytowych, kontrole, plany rzeczowo-finansowe, bilanse Gminnych Spółdzielni "Samopomoc Chłopska", plany i sprawozdania dotyczące kolei i tartaków

W 1945 roku rozpoczął działalność Narodowy Bank Polski. Zaczął funkcjonować jako bank państwowy pod nadzorem ministra skarbu. NBP szybko skupił świetne kadry, w tym sztab pracowników Banku Polskiego. Ich fachowe umiejętności i doświadczenie były wielką siłą NBP przez wiele lat.Początkowo zakładano, że będzie on – podobnie jak Bank Polski – pełnił funkcję emisyjną jednak szybko gospodarka nakazowo-rozdzielcza zasadniczo zmieniła rolę NBP i pieniądza. Już na początku 1946 r. powierzono NBP kontrolę finansową i bezpośrednie finansowanie górnictwa, hutnictwa i przemysłu włókienniczego. Narodowy Bank Polski stopniowo stawał się monobankiem – monopolistą w dziedzinie nie tylko emisji pieniądza, ale także udzielania kredytu i gromadzenia oszczędności. Innymi słowy stawał się kolosem, ale zależnym od zewnętrznych decyzji politycznych i administracyjnych. Złoty zaś stał się cieniem realizowanych planów, będąc wyłącznie walutą wewnętrzną niewymienialną na inne waluty. Był też z trudem wymienialny na towary, bo nieodłączną cechą gospodarki centralnie planowanej były kolejki i braki na rynku. Jednak NBP jako bank centralny wykonywał usługi, które przyczyniały się do racjonalizacji procesu gospodarowania. Wymienić tu należy zwłaszcza organizowanie rozliczeń bezgotówkowych, obsługę budżetu, gospodarowanie skromnymi rezerwami dewizowymi i opracowywanie bilansu płatniczego oraz innych syntetycznych bilansów gospodarki narodowej. Lepszą sytuację Narodowego Banku Polskiego i złotego przyniosły dopiero lata siedemdziesiąte – NBP powierzono odpowiedzialność za wartość polskiego pieniądza. Na podstawie ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. „Prawo bankowe” w struktury Narodowego Banku Polskiego włączono odrębnie dotychczas działający bank – Powszechną Kasę Oszczędności. Dość szybko zaczęły się ujawniać negatywne strony tego rozwiązania. Już w roku 1981 zaczęto głośno dyskutować a rok później upoważniono Radę Ministrów do określenia terminu, w którym nastąpi ponowne wyodrębnienie banku PKO ze struktur Narodowego Banku Polskiego. Ostatecznie miało to miejsce 1 listopada 1987 r. na podstawie postanowień rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 września 1987 r. (Dz. U. Nr 29, poz. 159). Na początku 1989 r. po wielu latach hamowania ruchu cen doszło do wybuchu inflacji, która osiągnęła poziom czterocyfrowy, ale dość szybko zeszła do wymiaru dwucyfrowego. Wprowadzenie ograniczonej wymienialności złotego zbliżyło go do prawdziwego pieniądza.W 1995 r. przeprowadzono denominacją złotego, która przeszła do historii jako „skreślenie czterech zer”. Unormowanie sytuacji płatniczej pozwoliło też wówczas zapoczątkować kształtowanie kursu złotego na rynku walutowym oraz zapewnić złotemu status waluty wymienialnej według standardu międzynarodowego.Do istotnych zmian doszło po 1997 roku. Nowa Konstytucja zapewniła Narodowemu Bankowi Polskiemu mocną pozycję w systemie instytucji publicznych i związała politykę pieniężną z nowym organem NBP – Radą Polityki Pieniężnej. Sprawowanie nadzoru nad bankami powierzono Komisji Nadzoru Bankowego, a jego realizację Generalnemu Inspektorowi Nadzoru Bankowego, wydzielonemu w strukturze NBP. W ten sposób dbałość o złotego oraz czuwanie nad stabilnością systemu finansowego stały się głównymi celami działalności polskiego banku centralnego. Po wielu latach Narodowy Bank Polski stał się bankiem centralnym opartym na najlepszych wzorach. Jednocześnie duże zmiany własnościowe zachodziły w PKO; rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 stycznia 2000 r. (Dz. U. Nr 5, poz. 55) została przekształcona w jednoosobową spółkę Skarbu Państwa i w konsekwencji możliwość notowania kursu akcji na Giełdzie Papierów Wartościowych.

dawny numer zespołu 22/138 w oddziale zamiejscowym w Jędrzejowie