1.Akta notarialne 1936-1950;sygn.1-2;5-6;9-10;13-15;18-19;22;24-26;29-31;34-35;37-38; 2.Repertoria 1936-1950;sygn.3;7;11;16;20;27;32;39; 3.Skorowidze19361950;sygn.4;8;12;17;21;23;28;33;36;40; 4.Repertorium 1943,1950,1951,sygn.41-43; 5.Akta notarialne 1951,sygn.44; 6.Skorowidz 1951, sygn.45;

Powstanie instytucji notarialnych związane było z koniecznością nadania aktom tzw. dobrej woli czyli takiej cechy autentyczności jaka była przywiązywana do aktów publicznych. Ustawa z 1808 roku została zastąpiona w 1866 roku prawem rosyjskim. W zakresie działania notariatu praktycznie jednak stosowana była w użyciu w dalszym ciągu. Nowa ustawa została przyjęta w Królestwie Polskim tylko od strony formalnej. Nastąpiły niewielkie różnice w zakresie kancelarii natomiast najistotniejszą zmianą było wprowadzenie języka rosyjskiego. Nie wprowadzono m.in. przewidzianej ustawą instytucji starszego notariusza, pozostawiono w mocy prawo hipoteczne i zachowano dla sądów dyscyplinarną władzę nad notariuszami. Organizacja notariatu zmieniła się o tyle, że na miejsce rejentów kancelarii ziemiańskich wprowadzono rejentów gubernialnych przy sądach okręgowych oraz na miejsce rejentów kancelarii okręgowych – rejentów powiatowych przy sądach pokoju. Według ustawy z 1866 roku do kompetencji notariuszy należało : - przyjmowanie od osób zainteresowanych wszelkiego rodzaju aktów, wyjąwszy akta ulegające oddzielnym co do nich przepisom, - wydawanie wypisów i kopii aktów, - poświadczenia aktów, - przyjmowanie do zachowania dokumentów składanych przez osoby prywatne, - dokonywanie czynności wskazanych w ustawie postępowań rozmaitych, Dekret Rady Regencyjnej z dnia 31 lipca 1918 roku nie wprowadzał większych zmian w zakresie kompetencji notariuszy. Nadal działali notariusze przy wydziałach hipotecznych sądów pokoju i sądów okręgowych . Prawo o ustroju sądów powszechnych z 6 lutego 1928 roku nie wprowadzało zmian w tym zakresie. Dopiero rozporządzenie prezydenta RP z 1933 roku „ prawo o notariacie” określiło prawa i obowiązki notariuszy. Rozporządzenie weszło w życie z dniem 1.I.1934 roku . Straciły moc obowiązującą ustawy z 1866 roku oraz z 1918 roku. Notariusze działali na terenie podległym sądowi okręgowemu. Dzielili się na notariuszy urzędujących przy wydziałach hipotecznych sądów okręgowych i grodzkich nie urzędujących przy wydziałach. Ustawa z 1934 roku określała notariusza jako funkcjonariusza publicznego, pełnił on swoje obowiązki tylko w okręgu sądu okręgowego. W okresie 1934-1952 organami samorządowymi notariuszy były izby notarialne. Nadzór nad notariatem sprawowali prezesi sądów okręgowych i apelacyjnych. Zwierzchni nadzór nad notariatem i izbami notarialnymi sprawował minister sprawiedliwości. Z dniem 1 stycznia 1952 roku do sporządzania aktów i ich uwierzytelniania powołano państwowe biura notarialne. Do obowiązków notariusza należało spisywanie aktów notarialnych, wydawanie wypisów i odpisów, sporządzanie poświadczeń, spisywanie protokołów, protestów, weksli, czeków i innych dokumentów. Notariusze zobowiązani byli do prowadzenia repertoriów, skorowidzów, księgi depozytów. Po upływie każdego roku notariusz zobowiązany był włączyć w porządku chronologicznym wszystkie przyjęte przez siebie akta wraz z załącznikami w zeszyt. Następnie ponumerować, przesznurować opieczętować i przekazać wraz z repertoriami do archiwum hipotecznego.

dawny numer zespołu 23/419 w oddziale zamiejscowym w Pińczowie