akta notarialne 1948-1951;sygn.1-6;repertoria 1949-1951;sygn.7-8;skorowidze 1949-1951;sygn.9-10;

Ustawa „Prawo o notariacie” została ogłoszona 27 X 1933 r. jako rozporządzenie Prezydenta RP i weszła w życie 1 I 1934 r. . Prawo to tworzyło nowoczesny notariat, regulowało zasady istnienia całej tej instytucji, stanowiło jego synonim. W rozporządzeniu znaleźć można odniesienia do tradycji notarialnej wykształconej w XIX w. przez państwa zaborcze, ale także hasło programowe: „wolny notariat w wolnej Polsce” . Instytucje notarialne przed wprowadzeniem Ustawy dnia 27 października 1933 r. „Prawo o notariacie”, funkcjonowały na podstawie Ustaw XIX – wiecznych. Rejentów następnie notariuszy obowiązywały: -Ustawa Notarialna z 1866 r. (t. XVI, cz. 1 Zbiór Praw) -Ustawa Notarialna z dnia 25 lipca 1871 r. -Ustawa Notarialna z dnia 25 grudnia 1876 r. -Dekret Rady Regencyjnej z dnia 3 lipca 1918 r. Notariusz był funkcjonariuszem publicznym. Pełnił swoje obowiązki we właściwości danego Sądu Okręgowego, do którego przydzielał go Minister Sprawiedliwości. Nadzór nad notariatem sprawował Prezes Sądu Okręgowego, przed którym notariusz składał przysięgę. Do kompetencji notariusza lub jego zastępcy należało sporządzanie aktów notarialnych, poświadczeń, wydawanie wypisów i odpisów, doręczanie wezwań, spisywanie protokołów, protestowanie weksli, czeków i innych dokumentów. Notariusze zobowiązani byli do prowadzenia repertoriów, skorowidzów, księgi depozytów. Po upływie każdego roku notariusz zobowiązany był włączyć w porządku chronologicznym wszystkie przejęte przez siebie akta wraz z załącznikami w zeszyt. Następnie ponumerować, przesznurować, opieczętować i przekazać z repertoriami i skorowidzami do archiwum hipotecznego. Wyzwolenie kraju spod okupacji nie przyniosło odrodzenia się „wolnego notariatu” na wzór tego z „okresu międzywojnia”. Założenia polityczne i ustrojowe PRL zakładały odrzucenie wzorców Polski przedwojennej i instytucji z niej się wywodzących, a taką organizacją był niewątpliwie, w znacznym stopniu niezależny od państwa i samorządny, notariat. W ślad za tymi założeniami rządzących szły konkretne rozwiązania prawne. Na podstawie dekretu z dnia 24 I 1946 r. o przenoszeniu i zwalnianiu notariuszy oraz o powierzaniu pełnienia obowiązków notariuszy sędziom i prokuratorom w okresie przejściowym, dokonała się reforma notariatu . Przytoczone akty prawne rozpoczęły proces upaństwowienia tej instytucji . Ostatecznym ciosem dla idei wolnego notariatu było uchwalenie dnia 25 V 1951 r. nowego prawa o notariacie . Artykuł 18 tej ustawy czynił z notariusza pracownika państwowego, który zamiast w kancelarii pracował w państwowym biurze notarialnym . Państwowe biura notarialne, jako komórki organizacyjne sądów rejonowych mieściły się z reguły w gmachach sądów; na ich czele stali kierownicy, którzy w zasadzie nie mieli prawa samodzielnego działania i zatrudniania pracowników w podlegających im urzędach. Biura nie miały także swej księgowości, gdyż prowadziły je sądy wojewódzkie. Dopiero ustawa z dnia 14 II 1991 r. „Prawo o notariacie” przywróciła do życia prywatne kancelarie notarialne. Tadeusz Stawarski był notariuszem w osadzie Wiślica. Siedziba kancelarii mieściła się w Wiślicy.Zasięg działania obejmował ówczesny powiat pińczowski i Wiślicę.

dawny numer zespołu 23/549 w oddziale zamiejscowym w Pińczowie