Akta notarialne 1827-1837 sygn.1-6; repertorium 1825-1835 sygn.7; W zespole 23/559 Akta Notariusza Szymona Przedpełskiego w Stopnicy znajduje się łączona księga aktów z lat 1824-1826 / sygn. arch. 9/, która posiada następujący układ: akta Nr Rep 1/1824-142/1824 dotyczą Notariusza Szymona Przedpełskiego, natomiast akta Nr Rep 1/1825-159/1826 dotyczą Notariusza Felicjana Zagrodzkiego. Repertorium za lata 1836-1837 znajduje się w zespole archiwalnym 23/561 Akta Notariusza Karola Mikułowskiego w Stopnicy.

Notariat na tereny ziem polskich wprowadzono w 1808 roku poprzez francuską ustawę notarialną z 16 marca 1803 r, która obowiązywała na terenach Królestwa Polskiego i ziem byłego zaboru rosyjskiego aż do chwili wprowadzenia w 1875 roku zmodyfikowanej dla tych ziem rosyjskiej ustawy notarialnej z 1866 r. Ta ustawa obowiązywała w dzielnicach centralnych i wschodnich do wejścia w życie ogólnopolskiego prawa o notariacie. Wprowadzenie w Księstwie Warszawskim publicznego notariatu poprzedzone zostało wydaniem w 1807 r. przepisów normujących postępowanie w działaniach dobrowolnego sądownictwa. Po wejściu w życie Kodeksu Napoleon instytucja notariatu stała się w Księstwie Warszawskim konieczna, wobec przewidzianego w nim dla wielu czynności prawnych wymogu sporządzania ich w formie urzędowej(tzw. Przymus notarialny) . System francuski opierający się na oddzieleniu jurysdykcji spornej od dobrowolnej, przyznawał notariuszom szeroki zakres działania, zaś aktom notarialnym klauzulę wykonalności. Notariusze byli urzędnikami publicznymi, ustanowionymi do przyjmowania aktów i kontraktów, którym strony chciały lub musiały nadać, cechę taką, jak aktom publicznym, a także do zapewnienia ich daty, przechowywania, wydawania z nich wyciągów głównych i wypisów. Organizacja sądownictwa cywilnego z 1808 r. przewidywała ustanowienie przy każdym sądzie pokoju po dwóch notariuszy, nazywanych pisarzami aktowymi, a oprócz tego odpowiednią ich liczbę – dostosowaną do liczby ludności – w miastach stołecznych i innych miastach ludniejszych. Notariuszy działających w okręgu sądu pokoju nazywano powiatowymi, zaś w okręgu trybunału cywilnego I instancji departamentowymi. Zgodnie z dekretem królewskim z 1809 r. o stopniowaniu w wydziale sprawiedliwości, od kandydatów na pisarzy aktowych wymagano prawniczego przygotowania: ukończenia kursu prawa, aplikacji w kancelarii notarialnej, a także złożenia egzaminu asesorskiego. Na obszarze Królestwa Polskiego w prawie cywilnym materialnym obowiązywały II i III księga Kodeksu Napoleona. . Ustalona w czasach Księstwa Warszawskiego organizacja notariatu utrzymana została także w Królestwie Polskim. Wprowadzono w niej jednak pewne zmiany. Ustawa hipoteczna z 1818 roku oraz instrukcja hipoteczna z 1819 roku nadały notariuszom w miastach, w których znajdowały się trybunały cywilne tytuł rejentów kancelarii ziemiańskich. Ustawa hipoteczna z 1825 r. oraz instrukcja Komisji Rządowej Sprawiedliwości z 1825 r. zlikwidowały urzędy notariuszy powiatowych, wprowadzając w ich miejsce rejentów powiatowych (okręgowych). Zmiany doprowadziły do powstania dwóch zróżnicowanych, co do zakresu kompetencji i właściwości terytorialnej rodzajów notariuszy: pisarzy aktowych oraz rejentów, ci ostatni dzielili się na rejentów kancelarii ziemiańskich w obrębie działalności trybunałów, przy których zostali ustanowieni, zaś rejenci okręgowi tylko we właściwym okręgu sądu pokoju. Felicjan Zagrodzki był „Rejentem Kancelarii Powiatu Stopnickiego”. Kancelarię prowadził w swoim mieszkaniu, które znajdowało się w oficynie zamkowej we wsi Wolica przy mieście obwodowym Stopnica. Zasięg działania obejmował ówczesny powiat stopnicki z miastem Stopnica

dawny numer zespołu 23/560 w oddziale zamiejscowym w Pińczowie