Akta z l. 1809-1827 (sygn. od 1 do 8): materiały dotyczące remontu i drobnych napraw domu pocztowego oraz budowy jego zaplecza tj. stajni i wozowni, nabycia koni, zabezpieczenia budynku przed kradzieżą i pożarem (bogata korespondencja z Towarzystwem Ogniowym), akta finansowe oraz świadczeń na rzecz wojska z l. 1812-1813.

Pocztamt w Płocku działał niezmiennie od 1793 r., nieznacznym modyfikacjom ulegała tylko nazwa urzędu tj. najpierw funkcjonował on jako Pocztamt Centralny Płocki (lub Województwa Płockiego), a od ok. 1827 r. jako Główny Urząd Pocztowy w Płocku. Na jego czele stał pocztmistrz, a siedziba urzędu mieściła się w Domu Pocztowym przy ul. Warszawskiej 274. W okresie Księstwa Warszwskiego uchwałą Rady Stanu z dn. 12.06.1809 r. zwolniono pruską obsługę urzędu, powołując w to miejsce polskich urzędników pocztowych. Personel składał się z: pocztmistrza, sekretarza, listonoszy, konduktorów, pocztylionów i wozomistrzów. Od 1808 r. funkcjonowało stałe połączenie pocztowe między Warszawą i 12 miastami Księstwa, w tym m.in. Płockiem. Po 1815 r. w granicach Królestwa Polskiego nastapiło rozbudowanie sieci placówek pocztowych tj. 25 pocztamtom, działającym w stolicach województw, podlegały w sumie 153 stacje pocztowe, na czele których stali ekspedytorzy. Nadzór nad działalnością poczt sprawowała w 1816 r. Dyrekcja Generalna Policji i Poczt podlegająca Komisji Rządowej Spraw Wewnetrznych i Policji, a od 1817 r. Dyrekcja Generalna Poczt. W województwach ustanowiono pocztmistrzów centralnych, którym do pomocy spośród personelu przydzielono sekretarzy, pisarzy oraz ekspedytorów poczt przy stacjach podległych pocztamtom. W 1867 r. Centralny Urząd Pocztowy w Płocku uległ rusyfikacji, a w przeddzień I wojny został przejęty przez władze rosyjskie. W październiku 1945 r. na podstawie orzeczenia Kuratorium Okręgu Szkolnego Warszawskiego z dn. 03.10.1945 r., L.dz. III-17305-45 przy płockim Instytucie Sztuki Stosowanej i Reklamy, którego twórcą i dyrektorem był nauczyciel przedwojennych szkół płockich Jerzy Piasek (absolwent Szkoły Sztuk Zdobniczych i Malarskich i Instytutu Robót Ręcznych w Warszawie), powstały „Kursy pisania na maszynach Jerzego Piaska w Płocku”. Początkowo obejmowały one naukę praktycznego pisania na maszynie, korespondencję i stenografię. Czas trwania kursu wynosił 6 miesięcy, rok szkolny dzielono na dwa semestry: wrzesień-marzec i styczeń-lipiec (tylko w roku szkolnym 1945/46 zastosowano inne terminy rozpoczęcia semestrów tj. październik-kwiecień, kwiecień-listopad). W roku 1945/50 nastąpiło rozszerzenie programu o współczesne zagadnienia gospodarcze, a rok później stenografię zastąpiono językiem polskim. Już w marcu 1946 r. na wniosek dyrekcji kursów, Kuratorium Okręgu Szkolnego Warszawskiego pismem z dnia 12.03.1946 r., L.dz. III 71900-46 wyraziło zgodę na równoczesne utworzenie nowego kursu o innym profilu nauczania tj. kursów księgowości i języków obcych – początkowo trzymiesięcznych (marzec-czerwiec 1946 r.), a od roku 1946/47 półrocznych. Kursy te działy do końca roku 1947/48, a ich zmodyfikowaną wersję stanowiły koedukacyjne kursy księgowo-handlowe, czynne przez jeden semestr od stycznia-czerwca 1950 r. z następującymi przedmiotami: księgowość, arytmetyka handlowa, prawo handlowe, współczesne wiadomości gospodarcze, organizacja przedsiębiorstw, korespondencja, maszyny. Jednocześnie w roku szkolnym 1946/47 tj. od stycznia 1947 r. na podstawie orzeczenia Kuratorium Okręgu Szkolnego Warszawskiego z dn. 10.02.1947 r., Nr III 287-47 uruchomiono sześciomiesięczny koedukacyjny kurs administracyjno-handlowy, z najbardziej rozbudowanym programem nauczania, tj: prawo administracyjne, wiadomości gospodarcze, księgowość, arytmetyka handlowa, język polski, pisanie na maszynach, który działał do końca roku 1949/50. [Na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. J.Załęczny, Płock 1982]