I. Okres przedwojenny 1. Akta więźniów z l. 1916-1939 (sygn. od 1 do 510) w układzie alfabetycznym w ramach poszczególnych lat tj.: opisy więźniów, korespondencja dotycząca procesów sądowych, zmian miejsca odbywania kary, dane o sprawowaniu się, wykazy próśb i skarg więźniów oraz kar dyscyplinarnych. 2. Akta osobowe b. pracowników z l. 1918-1939 (sygn. od 511 do 544) w układzie alfabetycznym tj.: wykazy stanu służby, informacje o szkoleniach i kursach organizowanych przez Szkołę dla Niższych i Wyższych Funkcjonariuszy Straży Więziennej. II. Okres okupacji 1. Akta personalne więźniów z l. 1939-1944 (sygn. od 1 do 150 oraz od sygn. 207 do 332): informacje o danym więźniu, rodzaju przestępstwa (głównie wystąpienia przeciw Niemcom oraz przestępstw gospodarczych), kary, ankiety personalne, odpisy wyroków sądowych, zaświadczenia lekarskie. 2. Karty transportowe więźniów z l. 1942-1944 (sygn. od 151 do 205): dane personalne więźniów (nie zawsze kompletne – brak narodowości), trasy transportu, nazwiska konwojentów. 3. Wehrpässe l. 1944-1945 (sygn. 206): numery wystawionych książeczek wojskowych więźniów przebywających w więzieniu płockim. Dla 33 j.a. o sygn. od 333 do 365 tj. kart transportowych więźniów (w układzie alfabetycznym) spis roboczy.

W 1803 r. przy ul. Sądowej w Płocku władze pruskie wybudowały duży dwupiętrowy budynek przeznaczony na więzienie publiczne. W 1846 r. dobudowano obok więzienia karnego z czasów pruskich nowe gmachy więzienne, w których zaborcze władze rosyjskie osadzały „buntowników”. Po odzyskaniu niepodległości i przejęciu więzień od zaborców przez władze polskie podstawę prawną ich funkcjonowania określił dekret Naczelnika Państwa o organizacji więziennictwa z 8 lutego 1919 r. oraz tymczasowy regulamin więzienny. Zgodnie z późniejszymi normatywami tj.: Rozporządzeniem Prezydenta RP z dn. 07.03.1928 r. o organizacji więziennictwa oraz rozporządzeniami Ministra Sprawiedliwości z 22.06.1928 r. i 20.06.1931 r. wprowadzającymi jednolitą klasyfikację więzień na terenie całego kraju, więzienie w Płocku zakwalifikowano jako zakład karno-śledczy I-szej klasy, który posiadał ponad 450 miejsc dla skazanych odbywających kary pozbawienia wolności na okres ponad 3 lat. Więzienie płockie przeznaczone było do odbywania kary: więzienia, ciężkiego więzienia, więzienia zastępującego dom poprawczy oraz kary aresztu ścisłego i aresztu zapobiegawczego w wymiarze od 1 roku do 3 lat. Na czele więzienia stał naczelnik (P. Zaniewski) mianowany przez ministra, który kierował administracją więzienną i był przełożonym wszystkich pracowników. W skład struktury organizacyjnej Więzienia Karnego w Płocku wchodziły wydziały karny i gospodarczy. Obok personelu kancelaryjnego, niższych funkcjonariuszy (starsi dozorcy, dozorcy, strażnicy) w więzieniu zatrudniano pracowników kontraktowych tj. kapelanów, lekarzy, felczerów. Więzienie w Płocku było w okresie międzywojennym jednym z większych i prężniej funkcjonujących więzień w Polsce. W 1938 r. utworzono w nim oddział izolacyjny, w którym osadzano wielokrotnych recydywistów oraz oddział zwykły dla mężczyzn z wyrokami do 3 lat, oddział żeński i oddział dla niepełnoletnich w wieku 17-21 lat. Po zajęciu Płocka w 1939 r. władze niemieckie przejęły więzienie w swoją administrację. Na podstawie zachowanej w zespole korespondencji można przypuszczać, że leżała ona w gestii Vollzugsgeschäftsstelle III. Ponadto istniały trzy wydziały, przy których znajdowały się cele więzienne. Więzienie Karne w Płocku nastawione było na dużą przelotowość więźniów, z których większość po krótkim pobycie, zsyłana była do obozów koncentracyjnych lub obozów pracy. [Na podstawie wstępów do inwentarza, oprac. E. Ogieniewska, Płock 1992 (okres przedwojenny), oprac. D. Skorwider, Warszawa 1969 (lata okupacji)]

zgodnie z pismem Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych z dn. 09.05.2006 r., znak: WOU-54-3/06 akta zespołu z l. 1939-1945 (nab. nr 3510/2006) zostały przekazane przez AP m.st. Warszwy (dawniej zespół nr 1052)