W skład zespołu wchodzą materiały Działu Organizacyjnego, Działu Kadr, Działu Finansowego, Działu Planowania, Działu Inwestycji, Działu Konstrukcyjnego

Sanocka Fabryka Wagonów Przedsiębiorstwo Państwowe Wyodrębnione w Sanoku powstała na bazie przedwojennej fabryki, która wchodziła w skład Zjednoczonych Fabryk Maszyn, Kotłów i Wagonów L. Zieleniewski i Fitzner-Gamper S.A. Fabryka Sanocka. 28 listopada 1944 r. ministrowie resortu gospodarki narodowej i finansów oraz komunikacji, poczt i telegrafów PKWN wydali zarządzenie o tymczasowym przejęciu fabryki wagonów w Sanoku przez resort komunikacji, poczt i telegrafów. W czerwcu 1945 r. fabryka sanocka została przejęta przez Zjednoczenie Przemysłu Taboru i Sprzętu Kolejowego w Poznaniu. Początkowo używano nazwy Zjednoczone Fabryki Maszyn, Kotłów i Wagonów L. Zieleniewski i Fitzner-Gamper S.A. Kraków Fabryka Sanocka Pod Tymczasowym Zarządem Państwowym. Przedsiębiorstwo zostało znacjonalizowane i figuruje w wykazie z dnia 23 stycznia 1947 r. dotyczącym przejęcia przedsiębiorstw na własność Państwa. 21 czerwca 1947 r. Minister Przemysłu i Handlu wydał orzeczenie nr 6 o przejęciu przedsiębiorstw na własność Państwa, w którym wymieniono pod poz. 23 Zjednoczone Fabryki Maszyn, Kotłów i Wagonów L. Zieleniewski i Fitzner Gamper Spółka Akcyjna – Kraków. Natomiast do przejęcia majątku firmy w Sanoku zarządzeniem Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 26 lipca 1948 r. wyznaczono Sanocką Fabrykę Wagonów – Przedsiębiorstwo Państwowe Wyodrębnione w Sanoku. Na podstawie zarządzenia Ministra Przemysłu i Handlu z dnia 15 września 1948 r. utworzono Sanocką Fabrykę Wagonów – Przedsiębiorstwo Państwowe Wyodrębnione, którym kierował Dyrektor Naczelny, a zwierzchni nadzór sprawowało Zjednoczenie Przemysłu Taboru i Sprzętu Kolejowego w Poznaniu. W 1949 r. podporządkowano zakład nadzorowi Centralnego Zarządu Przemysłu Metalowego. Fabryka została zniszczona w czasie II wojny światowej w 80%, ale pracownicy odbudowali ją samorzutnie pod kierunkiem dyrektora Filipa Schneidra. Początkowo realizowano wszelkie możliwe zlecenia. W 1945 roku uzyskano zamówienie na wykonanie kilkunastu nowych węglarek, do których podwozia ocalały z wojny. Po tym zamówieniu przyszło kolejne - na remont wagonów towarowych i specjalnych. To zamówienie niejako przywróciło fabrykę do życia, która w 1946 roku obchodziła już skromny jubileusz – wyprodukowanie setnego wagonu po II wojnie światowej. Sanocka Fabryka Wagonów była w tym okresie, pomimo trudnej sytuacji, największym pracodawcą dla mieszkańców Sanoka, ale jej profil produkcji zaczął się zmieniać. Produkcję wagonów przeniesiono do fabryk w Poznaniu, Wrocławiu czy Zielonej Góry. Natomiast do Sanoka przekazywano już inne zamówienia, jak produkcję nadwozi „Fiat”, produkcję autobusów Star N52, samochodów strażackich N71 i N72, autocysterny pożarowe N760, przyczepy samochodowe D3, naczepy siodłowe D60, wózki pod motopompę P81. Produkcja przyczep została przeniesiona do zakładu w Zasławiu, gdzie na potrzeby fabryki adaptowano budynki dawnej fabryki celulozy. W fabryce produkowano także asortyment nieco drobniejszy, jak zestawy jezdne pojedyncze i podwójne, osie krótkie, odkuwki dla górnictwa, narożniki okienne, blaszki do butów, okucia do łóżek, osie do wozów, siekiery, taborety, stołki, szafki apteczne, stoliki kwadratowe, taboreciki dziecięce, stoliki prostokątne, ławeczki dziecinne. Sanocka Fabryka Wagonów ostatecznie swoje dzieje zakończyła z dniem 31 grudnia 1957 roku, a na jej bazie od 1 stycznia 1958 r. zaczął funkcjonować nowy zakład – Sanocka Fabryka Autobusów „Autosan”.