1. Prace twórcy spuścizny – 131 j.a. 1.1 Artykuły, prace literackie, przemówienia, audycje – 27 j.a. 1.2 Materiały warsztatowe – 109 j.a. 2. Materiały działalności twórcy spuścizny – 298 j.a. 2.1 Działalność wydawnicza i redakcyjna – 46 j.a. 2.2 Działalność społeczno-polityczna – 216 j.a. 2.3 Inna działalność – 6 j.a. 2.4 Działalność dziennikarska – 32 j.a. 3. Materiały biograficzne – 21 j.a. 3.1 Autobiografie – 5 j.a. 3.2 Dokumenty osobiste i dotyczące nauki, służby wojskowej, pracy – 7 j.a. 3.3 Pamiętniki, dzienniki – 4 j.a. 3.4 Materiały gospodarcze i majątkowe oraz dotyczące stanu zdrowia i śmierci – 5 j.a. 4. Korespondencja – 39 j.a. 5. Materiały o twórcy zespołu – 2 j.a. 6. Materiały rodzinne – 10 j.a. 7. Materiały osób obcych – 1 j.a.

Karol Kleszczyński urodził się 23 grudnia 1917 r. w Hajmaskér (Węgry). W drugiej połowie lat trzydziestych studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wówczas też rozpoczął współpracę z kilkoma czasopismami krakowskimi. Pod koniec 1938 r. został zatrudniony w MSZ w Konsulacie Generalnym w Monachium. 17 września 1939 r. otrzymał nominację na korespondenta wojennego „Polski Zbrojnej”. Po wkroczeniu armii sowieckiej do Polski wyjechał do Rumunii i pracował w piśmie dla uchodźców polskich tj. „Kurierze Polskim”. Później wstąpił jako ochotnik do Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich na Środkowym Wschodzie. W czerwcu 1941 r. rozpoczął służbę transportową na angielskim odcinku frontu pod Halfają. Następnie uczestniczył w walkach pod Tobrukiem. W styczniu 1942 r. został przydzielony do Wydziału Propagandy Dowództwa Wojsk Polskich na Środkowym Wschodzie z siedzibą w Kairze, potem od kwietnia do sierpnia odbywał naukę w Szkole Podchorążych Kawalerii Pancernej w Palestynie. Następnie otrzymał przydział do Karpackiego Pułku Ułanów w Egipcie i brał udział w obronie delty Nilu. W październiku 1942 r. wyjechał do Iraku gdzie redagował wojenny magazyn „Pułk Ułanów Karpackich”. W listopadzie 1942 r. został przeniesiony do 5 Baonu Łączności 5 Dywizji Kresowej i pełnił tam funkcję oficera oświatowego w Kerkuku. We wrześniu 1943 r. przeniesiono go do Referatu Propagandy i Kultury 5 KDP na korespondenta wojennego dywizji. W styczniu 1944 r. wraz z oddziałami kwaterunkowymi przybył do Włoch, do miejscowości Mottola, gdzie otworzył siedzibę Referatu i rozpoczął wydawanie biuletynu dla oddziałów polskich przybywających do Italii. Pod koniec kwietnia 1944 r. wraz z II Korpusem Polskim wziął udział w bitwie pod Monte Cassino. Następnie uczestniczył w walkach o Anconę. Od sierpnia 1944 r. był zastępcą dowódcy kompanii 15 Batalionu Strzelców zwanego „Batalionem Wilków”. Uczestniczył w walkach w Apeninach za co otrzymał Krzyż Walecznych. Pod koniec kwietnia 1945 r. udał się do Rzymu, gdzie redagował tygodnik „ W imię Boże” oraz biuletyny prasowe dla protestantów i prawosławnych. W latach 1945-1946 wraz z bratem Ignacym powołał tygodnik „Życie Tygodnia”. W 1947 r. współzałożył Stowarzyszenie Polskich Kombatantów, został jego vice-prezydentem i zaczął redagować pismo „Kombatant”. W tym samym roku powołał Związek Inwalidów Wojennych na Włochy. Następnie w 1948 r. zorganizował „Głos Polski" Radia Rzymskiego. W 1951 r. ambasador E. Raczyński przydzielił mu funkcję delegata RP na Włochy. W latach 60. uczestniczył aktywnie w wielu manifestacjach politycznych i kulturalnych oraz działaniach antykomunistycznych. Wydawał m.in. „Oltrecortina”, „Mundus”. Od 1956 do 1968 r., jako prezes włoskiego Krajowego Stowarzyszenia Poetów i Pisarzy piszących w dialekcie, wydawał i redagował czasopismo „Dialetti d’Italia”. Był ponadto wydawcą wielu innych czasopism. W 1964 r. został prezesem Europejskiej Wspólnoty Dziennikarzy. Z okazji Tysiąclecia Chrztu Polski wydał książkę pt. „Millenio di Fede in Polonia”. W 1970 r. został Delegatem Rządu R.P. na Włochy z tytułem Ministra Pełnomocnego. W 1972 r. założył we Włoszech Kiwanis Iternational Club, a rok później na Malcie własną Fundację Euro-Afrykńską. W kolejnych latach dalej aktywnie uczestniczył w życiu ekonomicznym, kulturalnym i społecznym na terenie Włoch i innych krajów (w tym polskich uroczystościach narodowych). W marcu 1978 r. powołał do życia międzynarodowy ruch zwany Europejską Solidarnością Demokratyczną. W następnym roku otrzymał w Rzymie nagrodę „La Fiaccola” za działalność kulturalną. W 1981 r. założył w Rzymie Izbę Handlową Włoch z Krajami Paktu Andyjskiego. W listopadzie 1983 r. powołał do życia międzynarodową organizację Istitutum Pro Hominis Iuribus do obrony praw człowieka. Wydała ona szereg publikacji m.in. „Anatomię zamachu” na papieża Jana Pawła II. W 1987 r. założył własną Fundację Orła Białego. Trzy lata później w czerwcu 1990 r. powołał do życia w Rzymie Izbę Handlową Polsko-Włoską. Zmarł w kwietniu 1996 r.

Zespół opracowano w oparciu o ogólne założenia porządkowania zawarte w "Wytycznych Archiwum PAN z 1990 r. opracowania spuścizn...", dostosowując je do specyfiki porządkowanych archiwaliów i sposobu przechowywania ich w PISE (część w małych szufladach).