Zespół nie został podzielony na serie. Pierwszą część stanowią dokumenty osobiste o. Pawła Kielara, a także korespondencja i fotografie (głównie w albumach). Dużą część spuścizny stanowią autorskie opracowania zakonnika, dotyczące przede wszystkim dziejów zakonu dominikanów. Są to artykuły (w brudnopisach, wersjach roboczych i czystopisach) oraz odczyty naukowe. W zespole można również znaleźć szkice kazań i tekstów teologicznych, a także konferencji religijnych. Ostatnią część stanowią materiały warsztatowe, odzwierciedlające pracę naukową o. Kielara.

Władysław Kielar urodził się 30 X 1912 r. w Krościenku Wyżnym k. Krosna. Tam też uczęszczał do szkoły powszechnej. W latach 1923-1927 kształcił się w gimnazjum w Krośnie, a w latach 1928-1929 we Lwowie. Po ukończeniu gimnazjum wstąpił do zakonu dominikanów w Krakowie. Na obłóczynach otrzymał imię zakonne Paweł. Pierwszą profesję złożył 13 X 1930 r. Po zdaniu państwowej matury w 1933 r. został przeniesiony do Lwowa, gdzie w latach studiował w Kolegium oo. Dominikanów. W 1935 r. złożył profesję wieczystą. W latach 1937-1939 kontynuował naukę w nowo założonym konwencie św. Józefa na podwarszawskim Służewie, gdzie też 25 VII 1939 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Pierwszą placówką duszpasterską o. Kielara był Podkamień, gdzie sprawował urząd wikariusza parafii. Stamtąd w maju 1941 r. musiał jednak ewakuować się do Lwowa, gdzie rozwinął szeroką działalność duszpasterską, zwłaszcza wśród młodzieży i harcerzy. Założył organizację "Harcerstwo Polskie", funkcjonujące do 1946 r. Zamiłowanie do badania przeszłości skłoniło go do zapisania się w 1944 r. na tajny wydział historii Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Równocześnie sam prowadził tajne nauczanie gimnazjalne. W 1946 r. władze zakonu zostały zmuszone do opuszczenia konwentu we Lwowie. Ojciec Paweł, pracujący tam jako wikariusz, czynnie zaangażował się w akcję transportu klasztornych ruchomości do Polski. W maju 1946 r. jako repatriant przybył do Krakowa, gdzie przebywał do sierpnia tego samego roku. Wówczas został skierowany do pracy w Poznaniu, gdzie pod kierunkiem o. Bernarda Przybylskiego organizował duszpasterstwo akademickie. W październiku 1946 r. zapisał się na Uniwersytet Poznański celem kontynuowania rozpoczętych we Lwowie studiów historycznych. W 1947 r. powrócił do Krakowa, gdzie również próbował dokończyć studia z zakresu historii, tym razem na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1949 r. został aresztowany pod zarzutem działalności antypaństwowej i skazany na 2 lata więzienia. W kwietniu 1951 r. powrócił do konwentu krakowskiego. W 1952 r. obronił na Uniwersytecie Jagiellońskim magisterium z historii, a po przedstawieniu pracy i złożeniu egzaminów w Studium Generalnym Dominikanów w Krakowie przyznano mu zakonny stopień lektora teologii. Rok później pod kierunkiem ks. prof. M. Żywczyńskiego obronił na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim rozprawę doktorską pt. "Henryk Biskup Chełmiński (+1263)", uzyskując tytuł doktora teologii w zakresie historii. Od 1947 r. prowadził (z przerwą na okres aresztowania) wykłady w dominikańskim Studium w Krakowie, gdzie wykładał historię Kościoła i zakonu, a także pedagogikę i teologię moralną. Od 1953 r. o. Kielar przystąpił do organizowania biblioteki Studium oo. Dominikanów w Krakowie. Później przez długie lata był dyrektorem tejże biblioteki. Ogromną zasługą zakonnika było przewiezienie do Krakowa resztek ocalałych bibliotek z klasztorów dominikańskich. W 1958 r. o. Kielar objął placówkę duszpasterską z kaplicą Matki Bożej Jaworzyńskiej w Tatrach. Został pierwszym przełożonym ośrodka na Wiktorówkach, przekazanego dominikanom przez archidiecezję krakowską w 1959 r. Pod kierunkiem o. Pawła (do 1967 r.) kaplica stała się swoistym centrum duszpasterstwa tatrzańskiego. Ojciec Kielar pełnił wiele funkcji administracyjnych w Polskiej Prowincji Dominikanów: subprzeora we Lwowie i Krakowie, radnego w konwencie krakowskim, wiceregensa studium zakonnego w Krakowie oraz w latach 1962-1966 socjusza i wikariusza prowincjała Jana Janczaka. Od 1951 r. sprawował ponadto urząd archiwisty prowincji (na który mianowany został już w 1949 r., jednak pracę uniemożliwiło aresztowanie). Zasłynął jako badacz dziejów dominikanów polskich, zwłaszcza w okresie średniowiecza. Był aktywnym członkiem Polskiego Towarzystwa Historycznego. Zmarł 12 I 1972 r. w Krakowie, jednak pochowany został na cmentarzu w rodzinnym Krościenku Wyżnym.