Księga zgonów (dane z miejscowości Pruchna) z lat 1880-1922, skorowidz do księgi, sygn. 1-2.

Według Schematyzmu Diecezji Śląskiej z 1927 roku, Parafia Rzymskokatolicka pod wezwaniem św. Anny w Pruchnej istniała od XII wieku. Po śmierci księżnej Elżbiety Lukrecji w 1653 roku i objęciu władzy w Księstwie Cieszyńskim przez Habsburgów, nastąpiła na tym terenie rekatolizacja i stopniowa odbudowa struktur Kościoła katolickiego. Biskup wrocławski Karol Ferdynand Waza utworzył z obszaru dawnego dekanatu cieszyńskiego komisariat biskupi. Zarządzał nim komisarz, którym został Andrzej Scodonius, arcydziekan opolski i kustosz raciborski. 15 października 1654 roku podzielono komisariat na 5 dekanatów: cieszyński, bielski, frysztacki, frydecki oraz wodzisławski. Parafia w Pruchnej byłą jedną z dziesięciu parafii dekanatu frydeckiego. W 1738 roku miała miejsce restrukturyzacja komisariatu, bowiem utworzono dekanat w Strumieniu, do którego włączono parafię w Pruchnej (obok parafii w Strumieniu, Pawłowicach, Pielgrzymowicach, jak również Studzionce). Po wojnach śląskich, pomimo podziału Śląska między Prusy i Austrię, biskup wrocławski nadal utrzymywał jurysdykcję nad komisariatem cieszyńskim. Po 1795 roku utworzono wikariat generalny, do którego należał komisariat cieszyński oraz nyski, dla Śląska Opawskiego. Ponieważ część parafii dekanatu strumieńskiego leżała teraz na terytorium pruskim, dokonano kolejnej reorganizacji, w trakcie której utworzono dekanat skoczowski dla parafii w Brennej, Dębowcu, Grodźcu, Pruchnej, Skoczowie oraz Strumieniu. Według schematyzmów z lat 1847-1848 parafia w Pruchnej ponownie byłą częścią dekanatu strumieńskiego. Jak stwierdzał wspomniany wyżej Schematyzm z 1927 roku, do parafii w Pruchnej należały miejscowości: Knaj, Pruchna oraz Rychółd. Parafie rzymskokatolickie zostały zobowiązane do rejestracji chrztów oraz ślubów na podstawie dekretu Soboru Trydenckiego Tametsi dubitandum z 11 listopada 1563 roku. Następnie Rytuał Rzymski wydany przez papieża Pawła V w 1614 roku rozszerzał konieczność rejestracji w akta metrykalnych również zgonów. Regulacja kwestii metryk przez państwo nastąpiła na terenach monarchii Habsburgów pod koniec XVIII wieku w ramach reform oświeceniowych, tzw. józefińskich. Pierwszym aktem prawnym był dekret kancelarii dworskiej z 6 października 1770 roku, który nakazał prowadzenie rubryk w aktach metrykalnych w języku łacińskim. Następnie 20 lutego 1784 roku cesarz Józef II wydał patent, który ustalał nowy formularz z rubrykami – w miejsce formularza trydenckiego, a także konieczność wpisywania urodzeń, małżeństw oraz zgonów w trzech odrębnych księgach. Łacińskie wpisy zastąpiono równocześnie zapisami w języku niemieckim. Jeszcze w tym samym roku, 19 czerwca 1784 roku, dekretem kancelarii dworskiej ustalono, ażeby rejestrację prowadzić oddzielnie dla każdej miejscowości. Od 1790 roku proboszczowie zostali zobowiązani do sporządzania indeksów. Te regulacje prawne zastąpiono dopiero dekretem z 25 września 1945 roku, który 1 stycznia 1946 roku wprowadził ogólnopaństwową rejestrację stanu cywilnego