Akta stanu cywilnego gminy Krzepice z lat 1808 - 1825, w tym; Akta urodzeń z lat 1809 - 1813, 1815 - 1820, 1822 - 1825, małżeństw z lat 1808 - 1813, 1815 - 1820, 1822 - 1825 i zgonów z lat 1809 - 1813, 1815 - 1820, 1822 - 1825 w układze chronologiczno - rzeczowym, sygn. 1 - 10. Akta stanu cywilnego Parafii Rzymskokatolickiej w Krzepicach z lat 1826 - 1913, w tym: Duplikaty (wtóropisy) akt urodzeń, małżeństw i zgonów z lat 1826 - 1913, alegata (akta zbiorowe, dowody do akt małżeństw) z lat 1828 - 1832, 1842, 1844 - 1845, 1847 - 1848, 1850 - 1852, 1855 - 1856, 1858 - 1859, 1861 - 1863, 1870 - 1872, 1877 - 1885, 1888, 1896 - 1897, 1899, 1900 - 1901 w układzie chlonologiczno - rzeczowym, sygn. 21 - 134.

Parafia w Krzepicach istniała już w 1357 r., po wydzieleniu jej z sąsiedniej parafii Kłobuck. Do parafii należały wsie: Aleksandrów, Dankowice, Iwanowice, Janiki, Krzepice, Kuków, Kuźniczka, Lutrowskie, Nowokrzepice i Zwierzyniec III. W Księstwie Warszawskim instytucja urzędu stanu cywilnego oraz księgi stanu cywilnego (inne nazwy: akta lub rejestry stanu cywilnego) zostały wprowadzone Kodeksem Napoleona obowiązującym od 1.05.1808r. Przepisy te obowiązywały wszystkich obywateli bez względu na różnicę wyznań. Dekret z 23.02.1809 r. "O taksach opłat dla urzędników stanu cywilnego” z kolei nakazywał aby duchowni pełnili jednocześnie funkcję urzędników stanu cywilnego i aby najpierw spisywali akt cywilny a potem dokonywali obrządku religijnego. W Królestwie Kongresowym był obowiązek sporządzania dwóch egzemplarzy ksiąg. Jeden egzemplarz zwany także oryginałem, pierwopisem lub unikatem składał się z 3 tomów (osobno urodzenia, małżeństwa i zgony), kontynuowany był aż do wyczerpania kart i pozostawał w parafii. Drugi egzemplarz aktów zwany duplikatem lub wtóropisem fizycznie stanowił jedną księgę i podzielony był na 3 części: urodzenia, małżeństwa i zgony. Te księgi zwane też łączonymi prowadzone były w ramach roku kalendarzowego, po czym przekazywane były do właściwego terytorialnie archiwum hipotecznego przy sądzie pokoju danego powiatu. Księgi miały ponumerowane karty. Oprócz ww. ksiąg urzędnik stanu cywilnego prowadził także akta dodatkowe zwane też alegatami, aneksami lub aktami zbiorowymi. Były to głównie odpisy metryk urodzeń przyszłych zaślubionych bądź, gdy tych nie można było dostarczyć – sporządzano tzw. akty znania, czyli zeznania świadków mogących potwierdzić ich tożsamość. Do alegat włączano także odpisy aktów zgonów nieżyjących współmałżonków. Sporadycznie załączano do nich również odpisy spraw rozwodowych, czy protokołów rad familijnych. Czasami do akt zbiorowych wszywano także zapowiedzi wygłaszane w parafii. Alegata przekazywano razem z duplikatami do archiwów hipotecznych. Nadzór nad sposobem prowadzenia ksiąg metrykalnych w parafiach rzymskokatolickich sprawowali dziekani. Po zapisaniu księgi prowadzący zamykał księgę (31 grudnia każdego roku), czyli tuż za ostatnim aktem spisywał protokół zawierający datę zamknięcia i liczbę aktów, podpisywał się i sporządzał indeks (regest) aktów. Natomiast dziekani sprawdzali numerację kart, pieczętowali księgi, kontrolowali również zgodność zapisów unikatu i duplikatu. Należy podkreślić, że księgi stanu cywilnego miały charakter dokumentów publicznych, co oznacza, że każdy mógł zapoznać się z ich treścią.Dekret z 1809r. obowiązywał do 1.01.1826r. tj. do czasu wejścia w życie Kodeksu Cywilnego Królestwa Polskiego, kiedy to w przypadku wyznań chrześcijańskich połączono akta stanu cywilnego z metrykami kościelnymi, nadając im tym samym charakteru wyznaniowego. Proboszczowie stali się urzędnikami stanu cywilnego, najpierw wypełniając obrządek religijny a potem spisując akt cywilny. W przypadku wyznań niechrześcijańskich tego samego roku wydano osobne postanowienie namiestnika królewskiego z 3.11.1825r., które do spisywania aktów stanu cywilnego wyznaczało burmistrzów, prezydentów lub inne wyznaczone osoby, później byli to wójtowie gmin. Natomiast w przypadku ludności żydowskiej ogłoszono osobne postanowienie Rady Administracyjnej z 7.09.1830 r., które obligowało rabinów do prowadzenia akt stanu cywilnego jako urzędników stanu cywilnego. Księgi metrykalne w Królestwie Polskim do 1867r. prowadzono w języku polskim, od 1.01.1868r. obowiązywał język rosyjski Sposób prowadzenia akt stanu cywilnego prawie bez większych zmian obowiązywał na terenach b. zaboru rosyjskiego do końca 1945r., tj. do czasu powołania państwowych urzędów stanu cywilnego.

Mikrofilmy z lat 1866 - 1884, Nr 432 - 443, 1890 - 1896. Notatkę informacyjną napisała i inwentarz sporządziła Dorota Czech (2005). Inwentarz wpisany do bazy danych IZA.