I. Dział Komunalny, 1548-1945, sygn. 1-1113: protokoły z posiedzeń rady miejskiej, księga przyjęć prawa miejskiego, księgi finansowe, sprawy organizacji magistratu, sprawy szkolne, kościelne, organizacji społecznych, sprawy rzemiosła i cechów, sprawy osiedleńcze, historia miasta i Provinz Posen Westpreussen. II. Dział Policyjny, 1874-1944, sygn. 1114-1156: sprawy karne za nieprzestrzeganie czystości wokół posesji, sprawy budowlane, bezpieczeństwa ogólnego, przemysłu i handlu, dróg, lokali rozrywkowych (kino), ochrony zdrowia i zaopatrzenia w żywność. III. Nadzór Budowlany, 1887-1944, sygn. 1157-1917: dokumentacja budowlana: pozwolenia na budowę domów, rysunki techniczne (dla każdej nieruchomości osobny poszyt).

Pierwsza wzmianka o Międzyrzeczu pochodzi z kroniki biskupa niemieckiego Thietmara, który opisywał wyprawę cesarza Henryka II przeciw Bolesławowi Chrobremu (1005 r.). Od 1259 r. Międzyrzecz wzmiankowany jest jako „civitas” (miasto). Jednak pełne prawa miejskie otrzymał dopiero w 1485 r., gdy król Kazimierz Jagiellończyk nadał miastu prawo magdeburskie. Międzyrzecz był miastem królewskim. W okresie rozbicia dzielnicowego należał do książąt wielkopolskich (do 1247 r. i w latach 1265-1296) i książąt głogowskich (w latach 1247-1265). Na przełomie XIII i XIV w. Międzyrzecz przejściowo opanowała Brandenburgia. W 1793 r. w wyniku II rozbioru Polski Międzyrzecz znalazł się w granicach państwa pruskiego. W latach 1807-1815 należał do Księstwa Warszawskiego. W 1815 r. z powrotem znalazł się w Prusach. Od 1818 r. miasto było siedzibą władz powiatowych (wcześniej należało do powiatu poznańskiego). Do Polski powrócił w 1945 r. Miasto słynne było z handlu, jarmarków i targów oraz wyrobów sukienniczych, które w czasach prosperity miasta eksportowane było Chin. Pod koniec XIX w. nastąpił zmierzch rozwoju przemysłu sukienniczego. Na przełomie XVIII i XIX w. Międzyrzecz liczył 3.000 mieszkańców. W 1939 r. – 12.000. Miasto było też siedzibą władz powiatowych oraz Sądu Obwodowego i Krajowego