akty notarialne 1934-1939 (sygn. 31/411/1-31/411/12) repertoria 1934-1939 (sygn. 31/411/13-31/411/16) skorowidze 1934-1939 (sygn. 31/411/17-31/411/18) księgi przychodów i rozchodów 1934-1939 (sygn. 31/411/20-31/411/21)

Nowożytna instytucja notariatu została wprowadzona na terenach polskich wchodzących w skład zaboru austriackiego w 1858 r., wraz z rozciągnięciem na teren Galicji austriackiej ustawy notarialnej z 1850 r. Ustawa ta, znowelizowana w 1871 r., była podstawą funkcjonowania instytucji notariatu na trenie Galicji do 1933 r. Wtedy to nastąpiła ostateczna unifikacja przepisów normujących istnienie i działalność notariatu, której wyrazem stała się ustawa – Prawo o notariacie. Obowiązywała ona z drobnymi zmianami, aż do 1951 r., kiedy to instytucja notariatu została upaństwowiona. Zlikwidowane zostały prywatne kancelarie notarialne, a notariusze mogli być zatrudniani jedynie w państwowych biurach notarialnych. Od 1934 r. urząd notariusza posiadał status funkcjonariusza publicznego. Do jego kompetencji należało sporządzanie aktów notarialnych obejmujących oświadczenia stron i stwierdzenia faktów. Dodatkowo sporządzał także umowy dotyczące przeniesienia lub obciążenia własności nieruchomości. Przyjmował także dokumenty w depozyt. Notariusz Wojciech Gliński prowadził kancelarię notarialną w Starym Sączu w l. 1934-1939. Jego działalność opierała się na ustawie notarialnej z dnia 27.10.1933 r. Do zadań notariusza należało: sporządzanie dokumentów notarialnych, testamentów, poświadczanie urzędowe faktów i deklaracji, wystawianie wypisów i odpisów, przyjmowanie w depozyt pieniędzy i papierów wartościowych, sporządzanie protestów wekslowych.