Pod względem archiwalnym zespół jest prawie monotematyczny. W zdecydowanej większości dotyczy ludzi teatru (portrety) i sztuk teatralnych wystawianych w Łodzi w latach 1945-1952. Jest też kilkanaście fotografii (reprodukcji) z przedstawień teatrów warszawskich, w których premiery odbyły się w latach trzydziestych. Wyjątkiem od tej jednolitości są zdjęcia - i to zaledwie kilka - z Łazienek Królewskich, Belwederu, Sejmu i Natolina w Warszawie. Mają one związek z pobytem w tych miejscach Bolesława Bieruta. Pod względem technicznym zespół składa się z negatywów szklanych i negatywów na błonie fotograficznej 13 x 18 cm oraz Sygn. 1-54 - Portrety Sygn. 55-82 - Teatr Wojska Polskiego w Łodzi Sygn. 83-98 - Teatr Powszechny TUR - II scena Teatru Wojska Polskiego w Łodzi Sygn. 99-110 - Teatr Powszechny w Łodzi Sygn. 111-116 - Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi Sygn. 117-128 - Zdjęcia z nierozpoznanych sztuk teatralnych Sygn. 129-130 - Bolesław Bierut Sygn. 131-134 - Widoki Warszawy.

Stanisław Brzozowski urodził się w Warszawie w 1883 r., zmarł w 1968 roku w Łodzi. Jako młody chłopiec uczył się nauki zawodu w znanej warszawskiej firmie fotograficznej Leonarda Kowalskiego. Później pracował u równie cenionego fotografa Mariana Fuchsa, który posiadał aparaturę do kręcenia kronik filmowych. Brzozowski był bardzo zainteresowany fotografią, stąd uczył się pilnie, a nawet więcej niż było to wymagane. Tuż przed I wojną światową otworzył własny zakład w śródmieściu Warszawy, najpierw przy ul. Elektoralnej, potem przeniósł się na ulicę Świętokrzyską. Duże kwalifikacje i samodzielność finansowa pozwoliły mu na współpracę z teatrami warszawskimi. Zadaniem Brzozowskiego było fotograficzne dokumentowanie przedstawień premierowych. W okresie międzywojennym pracował dla wszystkich teatrów w Warszawie (Ateneum, Mały, Letni, Opera, Qui pro Quo, Morskie Oko). Jednak najbardziej był zaangażowany w pracę z Teatrem Polskim, którego dyrektorem był wówczas Arnold Szyfman. Stanisław Brzozowski był zaangażowany w pracę z teatrem do tego stopnia, że niekiedy brakowało mu czasu na obsługiwanie własnych klientów. Sporo zdjęć wykonywał dla prasy. Współpracował z tygodnikami i miesięcznikami. Około trzystu zdjęć znajduje się w „Kurierze Codziennym”, przede wszystkim w działach: kultura, gospodarka, dyplomacja, polityka. Pracował również dla kroniki filmowej. Z końcem II wojny światowej, kiedy Warszawa leżała w gruzach, Brzozowski przeprowadził się do Łodzi. Otworzył tu skromny zakład fotograficzny przy ul. Piotrowskiej, po czym nawiązał kontakt z miejscowymi teatrami. Głównie współpracował z Teatrem Wojska Polskiego i Teatrem Powszechnym. Powojenna Łódź wypełniła lukę kulturalną po zniszczonej Warszawie i urosła do rangi liczącego się ośrodka życia teatralnego i filmowego. Od 1946 roku dyrektorem Teatru Wojska Polskiego był Leon Schiller. Był to złoty okres teatru łódzkiego, w którym aktywnie uczestniczył Stanisław Brzozowski.

negatywy