Akta urodzeń, małżeństw, zgonów (duplikaty) 1892-1912 sygn. 1-12

Parafia Prawosławna w Węgrowie w 1892 roku otrzymała z nakazu naczelnika powiatu Wasyla Laurentowicza Kotowa część zabudowań poklasztornych Ojców Reformatów w Węgrowie, które zostały przebudowane na cerkiew prawosławną, która przetrwała do 1917 roku. (Klasztor został zamknięty w 1864r w ramach represji za powstanie styczniowe i oddany Ministerstwu Oświaty). Obecnie jest to teren Parafii Rzymskokatolickiej pw. Św. Piotra z Alkantary i Św. Antoniego z Padwy, adres Węgrów ul. Kościuszki 27a. Parafia w Węgrowie liczyła 260 wiernych (rok 1895), 381 wiernych (rok 1906), popami byli Jakow Karasew (1895), Danił Olejnik (1906). Należała do Chełmsko-Warszawskiego Prawosławnego Konsystorza z biskupem lubelskim na czele z siedzibą w Chełmie, "Sedleckogo Błagoczinia", które obejmowało parafie Hołubla (360 wiernych), Gródek (625 w.), Drohiczyn (158w), Łosice (795), Łuków (453w), Łysów (761w) Próchenki (1479w), Rogów (389w), Seroczyn (525w), Sokołów (1603w), Czekanów (159w), Czołomyje (1201w), Szkopy (566w), Węgrów (260w), cerkiew siedlecka (1285) (dane z 1895r). W księgach Parafii w Węgrowie występują wpisy dotyczące wiernych z Grębkowa, Łochowa, Miedznej, Stoczka, Węgrowa. Na mocy art.. 69 konstytucji z 1807r wprowadzony został w Księstwie Warszawskim Kodeks Napoleona, a wraz z nim urzędy i księgi stanu cywilnego. Dekret Króla Saskiego Fryderyka Augusta z 23.02. 1809r. regulował sposób prowadzenia akt stanu cywilnego (Dz PKW nr 9/10 art.. 1-12). W zasadzie księgi mieli prowadzić świeccy urzędnicy, w praktyce obowiązki te powierzono duchownym. Na mocy Kodeksu Cywilnego Królestwa Polskiego (Postanowienie Rady Administracyjnej z 3.11. 1825 Dodatek do rozdz. IV Dz. P. KP T.10) w 1825r akta stanu cywilnego złączono z księgami kościelnymi. Proboszcz parafii był jednocześnie urzędnikiem stanu cywilnego. Przepisy szczegółowo regulowały sposób prowadzenia ksiąg, ich kontroli (2 egz. protokółu sprawdzenia akt). Księgi prowadzono w formie duplikatów służących do zapisywania urodzeń, małżeństw, zgonów z jednego roku lub unikatów, gdzie zapisywano jeden rodzaj zdarzeń (tylko urodzenia, tylko małżeństwa, tylko zgonu) w jednej księdze z kilku lat aż do wyczerpania kart. Duplikaty przechowywały archiwa hipoteczne sądu pokoju, drugi w miejscu tworzenia. Nadzór nad księgami stanu cywilnego prowadzonymi przez proboszcza sprawował dziekan danego dekanatu oraz władze sądowe. Rada Państwa 04.06.1901r zwolniła sędziów pokoju z tego obowiązku (Zb. Pr i Rozp. Nr 67 poz.1346). Postanowieniem księcia namiestnika z 3.11. 1825r do spisywania aktów stanu cywilnego wyznań niechrześcijańskich wyznaczeni zostali burmistrzowie lub ich zastępcy. 24.06.1836 ukazało się prawo o małżeństwie (DzP KP T.18), które skutki cywilne zawarcia aktu oddawało sądom cywilnym, ograniczało swobodę wyznania dzieci z małżeństw mieszanych - katolików z prawosławnymi (musiały przyjąć prawosławie). (od 1847r odstępstwo od prawosławia karano jako przestępstwo.) Początkowo księgi prowadzono w języku polskim, od 1.01. 1868r na mocy rozporządzenia Komitetu Urządzającego w języku rosyjskim. W okresie XX-lecia Kościół Rzymskokatolicki opierał się na Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917r. Dekretem z 25.09.1945r wprowadzona została od 1.01. 1946r świecka rejestracja stanu cywilnego wykonywana przez świeckie urzędy stanu cywilnego (Dz.U. Nr 48 poz. 272 Prawo o aktach stanu cywilnego i 273 Przepisy wprowadzające prawo o aktach stanu cywilnego). Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej i Sprawiedliwości z 24.11. 1945r w sprawie wykonywania prawa o aktach stanu cywilnego oraz przepisów wprowadzających to prawo (Dz.U. Nr 54 poz. 304) regulowało sposób funkcjonowania USC. Bibliografia: Prawo cywilne obowiązujace w guberniach Królestwa Polskiego T. I Petersburg 1875. Zbiór przepisów prawnych w sprawach rejestracji stanu cywilnego wydanych po odzyskaniu niepodległości państwowej Warszawa 1931opr. J. Litwin, A. Rżewski, Pamiatnyje kniżki sedleckoj gubernii 1895, 1906

Akt nie mikrofilmowano