Dział organizacyjno-administracyjny z lat 1940-1944 [1945-1948] (sygn.od 1 do 22) - okólniki, sprawozdania polustracyjne, protokoły z zebrań zarządu, umowy o pracę, statuty, sprawozdania z działalności, wykazy stałych ofiarodawców; Dział finansowo-gospodarczy z lat 1941-1944 (sygn. od 13 do 19) - księgi kasowe, rachunki kuchni polskiej, dziennik główna, sprawozdania budżetowe; Dział opieki z lat 1940-1945 (sygn. od 20 do54) - sprawozdania i sprawy administracyjne delegatur, wykazy podopiecznych.

W okresie okupacji niemieckiej organizacje polskiej opieki społecznej zostały zespolone w Radzie Głównej Opiekuńczej (RGO). W miastach, powiatach i gminach utworzono delegatury Polskiego Komitetu Opiekuńczego (PKO) zatwierdzone przez Rząd Generalnego Gubernatorstwa, podległe PKO RGO. Rada Główna Opiekuńcza Polski Komitet Opiekuńczy w Białej Podlaskiej został zorganizowany w 1940 r. Rozporządzenie z 23 lipca 1940 r. zobowiązywało wszelkie związki i stowarzyszenia pod karą rozwiązania i grzywny lub więzienia do zgłoszenia swej działalności z jednoczesnym dołączeniem statutu i wykazem stanu majątkowego w Wydziale Spraw Wewnętrznych przy GG. Po wyparciu władz niemieckich RGO istniała w dalszym ciągu aż do grudnia 1944 r., kiedy władze państwa polskiego przejęły mienie i wszystkie placówki RGO, tworząc w ich miejsce instytucje opiekuńcze tzw. Komitety Opieki Społecznej. Siedziba - Biała Podlaska. Status prawny - instytucja opieki społecznej. Rada Główna Opiekuńcza - RGO - instytucja opiekuńcza dla ludności polskiej, zorganizowana na polecenie władz niemieckich. Siedzibą władz centralnych RGO był Kraków. Podlegały mu Komitety działające w siedzibach szefów dystryktów w Krakowie, Warszawie, Radomiu i Lublinie, a tym - Rady Opiekuńcze Powiatowe i Miejska - ROP i ROM oraz Delegatury Gminne. Delegatury PKO składały się z trzech członków narodowości polskiej zatwierdzanych przez starostę powiatowego. Przewodniczący i członkowie pełnili swoje funkcje honorowo. Środki finansowe dla swej działalności czerpały przede wszystkim z ofiar społeczeństwa polskiego a w niewielkim stopniu z dotacji udzielonych przez władze samorządowe i okupacyjne. Zadaniem PKO było niesienie pomocy biednej ludności z terenu miast, wsi, uchodźcom i przesiedleńcom, dzieciom w sierocińcach i, niekiedy jeńcom wojennym. Stosowano pomoc stałą i doraźną. Podopiecznym rozdawano produkty żywnościowe, środki czystości, odzież, obuwie, posiłki w kuchniach. Rozdawane produkty pochodziły ze zbiórek, imprez lub darów zagranicznych, bądź - w przypadku artykułów spożywczych - z przydziałów państwowych. Wszystkie zebrane produkty podlegały ścisłej ewidencji i stanowiły własność RGO, która w razie potrzeby rozdzielała je na poszczególne delegatury w powiecie.