Księgi aktów notarialnych z lat 1930-1941 (sygn. od 1 do 11; od 30 do 31); Repertoria z lat 1930-1941 (sygn. od 12 do 20; 32); Skorowidze z lat 1930-1941 (sygn. od 21 do 29; 33).

Notariusz Leon Łukaszewicz urzędował przy Wydziale Hipotecznym Sądu Grodzkiego w Międzyrzecu w latach 1930-1939. Siedziba notariusza - Międzyrzec. Status prawny - instytucja wymiaru sprawiedliwości. Notariusz, jako urzędnik został powołany do przyjmowania aktów między osobami prywatnymi, dla nadania tymże aktom cechy urzędowości, cechy właściwej dla aktów publicznych. Organizację notariatu w początkowym okresie normowała ustawa notarialna dla Księstwa Warszawskiego z 1808 roku. Wprowadziła ona podział na: pisarzy aktowych (działających przy Sądzie Apelacyjnym w Warszawie, którzy swoje czynności mogli wykonywać na terenie całego kraju), rejentów kancelarii ziemiańskiej (działających przy Trybunałach Cywilnych, wykonujących czynności notarialne w okręgu Trybunału) i rejentów (notariuszy) kancelarii okręgowych (działających przy Sądach Pokoju i na ich terenie spełniających swoje funkcje). Ustawy hipoteczne z 1818 r. i 1825 r. zniosły funkcję pisarzy aktowych i zmieniły nazwę notariuszy urzędujących przy hipotekach na rejentów okręgowych. Zwierzchnictwo nad notariatem sprawowała Komisja Rządowa Sprawiedliwości a bezpośredni nadzór odpowiednie sądy. Reforma sądownictwa w Królestwie Polskim przeprowadzona w 1875 r. wprowadziła także w życie rosyjską ustawę notarialną z 1866 r. (Zbiór Praw, T. VI, s. 206) i na jej podstawie wprowadzono podział notariuszy na urzędujących przy wydziałach hipotecznych sądów okręgowych i sądów pokoju. Notariuszy mianowała Izba Sądowa Warszawska na wniosek Prezesa Sądu Okręgowego. Jako urzędowy wprowadzono język rosyjski. Wyżej wymienione przepisy (ze zmianami) obowiązywały do 1934 r., kiedy to na mocy rozporządzenia Prezydenta RP z 27 października 1933 r. wprowadzono jednolite dla całego kraju prawo o notariacie (Dz. U. Nr 84, poz. 609). Określiło ono prawa i obowiązki notariuszy oraz powołało do życia izbę notarialną i radę notarialną. Przepisy te obowiązywały do 1952 r., kiedy to na mocy ustawy z dnia 25 maja 1951 r. "Prawo o notariacie" zlikwidowano prywatne kancelarie notarialne powołując do życia Państwowe Biura Notarialne, działające przy Sądach Powiatowych (Dz. U. Nr 36, poz. 276). Notariusze byli urzędnikami publicznymi, którzy działali w interesie państwa jednocześnie ich działalność miała charakter prywatnoprawny pobierali bowiem wynagrodzenie za wykonywanie określonych czynności. [Dariusz Magier, Wstęp do zespołów, Radzyń 1999]