Korespondencja w sprawie uzyskania dokumentów i akt, rękopis pracy D. Gantzera, odpisy źródeł, z lat 1906–1918, 17 j.a

Pierwsza wzmianka o rodzinie Dewitzów na Pomorzu pochodzi z 1319 r., kiedy to Ekharda Dewitz wymieniano jako świadka w dokumencie księcia pomorskiego Warcisława IV. W 1353 r. Ulricha Dewitz wzmiankowano jako pana miasta Dobra Nowogardzka i okolicznych wsi. W 1568 r. nastąpił podział majątków pomiędzy członków rodu. Osłabienie znaczenia Dewitzów nastąpiło w drugiej połowie XVI w., m.in. w skutek upadku banku Loitzów (utrata 40 tys. talarów). Dopiero na przełomie XVII i XVIII w. Dewitzowie odzyskali swoje znaczenie. W XVIII w. posiadali już około 40 majątków w okolicach Nowogardu i Dobrej Nowogardzkiej. Na początku XIX w. główne dobra rodowe zaczęły przechodzić w obce ręce na wskutek sprzedaży i podziałów. Pozostały jednak majątki w Mieszewie, Osowie, Mołdawinie i w kilku innych pobliskich wsiach. W ten sposób od nazw posiadanych dóbr powstały gałęzie rodu Dewitz: von Meesow, von Wussow, von Maldewin. W 1853 r. wyodrębniła się rodzina Dewitz-Krebs, kiedy Werner von Dewitz, właściciel majątków w Grzęźnie i Wojtaszycach, dołączył do swego nazwiska, nazwisko panieńskie żony. Archiwum rodu Dewitzów znajdowało się początkowo w Dobrej Nowogardzkiej, lecz w drugiej połowie XVIII w. zostało przewiezione do majątku w Dargomyślu. W 1794 r. na mocy zarządzenia Fryderyka Wilhelma II akta te zostały uporządkowane i podzielono na 12 grup rzeczowych (Titulusów). W połowie XIX w. zasób podzielono na cztery części, tym samym dając później początek czterem zespołom archiwalnym: 1. Dewitz-Meesow, 2. Dewitz-Wussow, 3. Dewitz-Krebs i 4. Dewitz-Maldewin. W latach 1906–1912 prof. Dawid Gantzer opracował dzieje rodu Dewitz, wydane drukiem w latach 1912–1913. W 1919 r. z rękopisów Gantzera utworzono zbiór: Dewitz-Gantzer. Los zbioru rękopisów D. Gantzera: Archiwum rodu Dewitz-Gantzer (Familienarchiv von Dewitz-Gantzer) w okresie II wojny światowej był analogiczny jak zespołów rodziny von Dewitz. W 1943 r. wywieziono je do Pęzina, a w 1946 powróciły do AP w Szczecinie.