I. Nadleśnictwo Płytnica (Plietniz) 1862-1890; sygn. 1-7; 7 j.a. 1. Sprzedaż drewna, taksy drzewne, ilości zlicytowanego drewna, z lat 1862–1879, 1 j.a. 2. Kultury leśne, nakłady na poprawę upraw leśnych, sadzonki, środki ochrony roślin, z lat 1862–1880, 4 j.a. 3. Korzyści uboczne z lasów, dzierżawa gruntów leśnych, umowy, opłaty i spisy dzierżawców, z lat 1868–1890, 1 j.a. 4. Ochrona lasów, tępienie szkodników leśnych, z lat 1862–1876, 1 j.a. II. Nadleśnictwo Skórzewo (Lindenberg) 1818-1859; sygn. 8-17; 10 j.a. 1. Korzyści uboczne z lasów, wydobycie bursztynu kopalnego, ilości wydobycia, kopacze bursztynu, dzierżawa rybołówstwa, uprawnienia wolnego zbierania drewna opałowego przez mieszczan z Człuchowa (Schlochau), zapotrzebowanie na drewno opałowe i budowlane, z lat 1818–1859, 9 j.a. 2. Serwituty, obowiązki i powinności poddanych wobec administracji leśnej, z roku 1837, 1 j.a. III. Nadleśnictwo Stara Łubianka (Lebehnke) 1819-1921; sygn. 18-19; 2 j.a. 1. Sprzedaż drewna, tabele ściętego drewna, zapotrzebowanie na drewno, licytacje. IV. Nadleśnictwo Sypniewo (Zippnow) 1822-1860; sygn. 20-24; 5 j.a. 1. Sprzedaż drewna, deputaty na drewno, zapotrzebowanie i opłaty za drewno, taksy drzewne, licytacje, zniżki opłat.

Pierwsze planowe działania w stosunku do lasów na Pomorzu podjęto w XVI w. Książęta zaczęli wydawać wówczas przepisy o ochronie lasów i racjonalnej gospodarce pozyskiwanym drewnem, a same lasy książęce zostały podzielone na rewiry, nadzorowane przez służbę leśną (leśniczych). Podobnie było w prywatnych lasach, tworzono służbę leśną i dzieląc lasy na obwody i rewiry. Pełne zinstytucjonalizowanie wszystkich poczynań w stosunku do lasów nastąpiło na Pomorzu w XVIII w. W powołanej w 1723 r. Kamerze Wojenno-Skarbowej w Szczecinie przy wydziale domen (Domainen Abteilung) została utworzona Dyrekcja Lasów (Forst Direktion). Początkowo administrowała ona lasami królewskimi, ale już w końcu XVIII w. pod jej kontrolą znalazły się również lasy prywatne. Na początku XIX w., w wyniku reformy państwa pruskiego, administracja leśna znalazła się w kompetencji wydziałów domen i lasów urzędów rejencyjnych. W 1833 r. w każdym z takich wydziałów został powołany urząd Głównego Leśniczego (Oberforstmeister), który bezpośrednio zajmował się sprawami leśnymi w całej rejencji, w tym i w lasach prywatnych. Podlegały mu inspekcje leśne (Forstinspektion). Nadzorowały one początkowo lasy prywatne i komunalne, jednakże szybko swoim działaniem objęły również państwowe, stając się organem kontrolującym wykonywanie poleceń i zarządzeń władz zwierzchnich (ministerstwo, rejencja). Na najniższym szczeblu zarządu nad lasami stały nadleśnictwa (Oberförsterei), kierowane przez nadleśniczych (Oberförster). Dzieliły się one na rewiry leśne, administrowane przez leśniczych (Förster). Lasy niepaństwowe natomiast zależnie od wielkości były administrowane przez leśniczych lub nadleśniczych, podlegających bezpośrednio właścicielowi. Taka struktura administracji leśnej przetrwała do początku lat trzydziestych XX w. W 1932 r. w ramach urzędów rejencji zostały utworzone wydziały leśne (Forstabteilung), jednakże już w 1934 r. nastąpiło wyłączenie spraw lasów państwowych z kompetencji rejencji i przekazanie ich nowo utworzonym, w każdej rejencji, urzędom: Inspektora Lasów w Okręgu Rejencyjnym (Landforstmeister für den Regierungsbezirk). Natomiast wydziałom ogólnym rejencji pozostawiono nadzór nad lasami niepaństwowymi oraz sprawy rozwoju kultur leśnych, a także policji leśnej i łowiectwa. W tym samym czasie przekształcenia nastąpiły również na najniższym szczeblu administracji leśnej, gdzie w miejsce nadleśnictw, nie zmieniając zakresu i obszaru działania, powołane zostały Urzędy Leśne (Forstämter). Tak ukształtowana struktura zarządu nad lasami przetrwała do 1945 r. Nadleśnictwa Skórzewo, Sypniewo, Stara Łubianka i Płytnica do 1920 r. znajdowały się w Rejencji Kwidzyńskiej. Po utworzeniu państwa polskiego znalazły się w Marchii Granicznej Poznań-Prusy Zachodnie, z której w 1938 r. utworzono Rejencję Pilską. Akta wspomnianych nadleśnictw były początkowo przekazane do Pruskiego Archiwum Państwowego w Gdańsku. Po 1920 r. przewieziono je do Archiwum Tajnego w Berlinie. W 1939 r. w związku z włączeniem rejencji pilskiej do prowincji pomorskiej zespoły te przekazano, zgodnie z zasadą pertynencji terytorialnej, do archiwumszczecińskiego (Rep.70). W okresie II wojny światowej były one ewakuowane do Tuczna, skąd po 1946 r. powróciły do Szczecina.

Decyzją KM z 17.12.2014 r. nastapiła zmiana nazwy zespołu