1. Organizacja i administracja 1862-1930; 21 j.a. - powołanie zakładów oraz ich działalność, działalność rady rodziców, legaty i darowizny na rzecz zakładów, procedury obowiązujące w zakładzie w wypadku chorób pensjonariuszy, materiały dotyczące zapewnienia schronienia dla osób, które w czasie działań wojennych utraciły wzrok, kontrole, statystyka, współpraca z niemieckimi organizacjami zajmującymi się sprawami dla ociemniałych. 2. Programy i plany nauczania 1892-1927; 2 j.a. 3. Nauczyciele i personel zakładów 1851-1925; 7 j.a.- zasady i przepisy dotyczące powoływania i zatrudniania nauczycieli i innych pracowników zakładów, kwestionariusze nauczycieli, udział nauczycieli zakładów w kongresie nauczycieli osób niewidzących, akta dotyczące oskarżeń dyrektora zakładów. 4. Uczniowie i podopieczni 1870-1928; 3 j.a.- imenne wykazy uczniów, listy osób, które opuściły zakład w celu dalszej nauki, listy osób zwolnionych z obowiązku szkolnego. 5. Sprawy budowlane i naprawy 1889-1927; 9 j.a.- materiały dotyczące budowy domów dla ociemniałych kobiet i mężczyzn, napraw w tych budynkach, informacje o stratach jakie spowodował wybuch amunicji w 1921 r. i o odszkodowaniach z tym zawiązanych.

Idea tworzenia szkół dla ociemniałych narodziła się pod koniec XVIII w. Za przykładem powołanej w Paryżu, w roku 1784 pierwszej tego typu placówki, na początku XIX w. powstały podobne, m.in. w Dreźnie i w Berlinie. Na Pomorze ten typ szkolnictwa specjalnego dotarł dość późno, bowiem pierwszy zakład szkolno-wychowawczy dla ociemniałych chłopców (Blinden-Lahr- und Erziehungs-Anstalt für Knaben) powstał dopiero w 1850 r. na Nowym Turzynie koło Szczecina. Placówka ta, z prywatnej, powołanej za sprawą niewidomego nauczyciela Antona Moritza Groeplera, została dwa lata później podniesiona do rangi zakładu prowincjonalnego, co wiązało się nie tylko z częściowym przejęciem jego finansowania przez oba pomorskie sejmiki komunalne, ale także z utworzeniem organu nadzorującego w postaci Prowincjonalnego Kuratorium Zakładów dla Ociemniałych w Szczecinie. Drugim, podlegającym mu ośrodkiem szkolno-wychowawczym, była utworzona w 1860 r. tzw. Fundacja Wiktorii (Victoria-Stiftung für blinde Mädchen für Provinz Pommern), przeznaczona dla niewidomych dziewcząt. Na czele kuratorium, zależnego od Prowincjonalnego Kolegium Szkolnego (Provinzial-Schul-Kollegium), stał nadprezydent prowincji. Przewodził on siedmioosobowemu gremium złożonemu z urzędników, lekarza, duchownego i przedstawiciela rzemiosł. W raz z wejściem w życie nowej ordynacji prowincjonalnej z 29 VI 1875 r. zmieniła się sytuacja kuratorium, gdyż zgodnie z jej postanowieniami, najpóźniej do 1 I 1877 r., miało ono przejść pod nadzór Związku Prowincjonalnego. Oprócz tego w końcu lat siedemdziesiątych XX w. na jego czele, zamiast nadprezydenta, stanął Starosta Krajowy (Landeshauptmann). W administrowaniu zakładami, do których w 1880 r. dołączyła Fundacja Wilhelma i Augusty (Wilhelm-Augusta Stiftung) przeznaczona dla ociemniałych dorosłych, brał udział również Sejm Prowincjonalny, który zajmował się np. zmianami w regulaminach wewnętrznych placówek i zatwierdzaniem ich budżetów oraz Wydział Prowincjonalny (Provinzialausschuss), wybierający m.in. członków kuratorium i zatwierdzający jego przewodniczącego. Prowincjonalne Kuratorium Zakładów dla Ociemniałych funkcjonowało do 1945 r.