1. Przywileje miejskie, 1659-1943; sygn. 1-5 2. Akta sądowe, 1598-1937; sygn. 6-16 3. Akta dotyczące stosunków pańszczyźnianych, 1675-1901; sygn. 17-25 4. Materiały do dziejów miasta, 1693-1940; sygn. 26-36, 152-154 5. Sprawy finansowe, 1700-1942; sygn. 37-41, 147 6. Sprawy budowlane, 1877-1939; sygn. 38-65 7. Sprawy rzemiosła, 1614-1934; sygn. 66-146 8. Varia, 1750-1782; sygn. 148 9. Fundacje, 1789-1920; sygn. 149-150 10. Sprawy wojskowe, 1745-1945; sygn. 151 11. Schul-Currenden-Buch, 1801-1884; sygn. 155 12. Mapa leśna wschodnich okolic Kowar, ok. 1700-1750, sygn. 156

Kowary leżą na wysokości 420-680 m npm w dolinie Jedlicy, we wschodniej części Karkonoszy. W ich skład wchodzą dziś wcześniej samodzielne miejscowości: Krzaczyna, Podgórze i Wojków. Obecnie liczą 12 tys. mieszkańców. Prawa miejskie otrzymały w 1513 r., lecz powstały dużo wcześniej, według tradycji już w 1148 r. odkryto tu złoża rud metali. Pierwsza źródłowa wzmianka pochodzi z 1305 r. W 1355 r. wymienione są kopalnie i kuźnice. W 1368 r. wymieniony jest wójt. Prawdopodobnie w 1384 r. Schaffgotschowie stali się pełnoprawnymi dziedzicem Kowar (na pewno w 1401 r.), będąc nimi do 1634 r. Dnia 4 listopada 1513 r. król Czech i Węgier Władysław Jagiellończyk nadał Kowarom prawa miejskie. Herbem miasta stał się skaczący koń, nad grzbietem którego widniał młot kowalski. Wiek XVI był „złotym okresem: w dziejach miasta. W 1513 r. istniały tu dwie szlifiernie do polerowania wyrobów żelaznych. W 1550 r. działało 11 kuźnic. Ich roczna produkcja wynosiła ok. 3000 cetnarów żelaza kowalnego, wartości 10.000 guldenów. Rozwój miasta zahamowany został w I poł. XVII w. Z jednej strony wyeksploatowano miejscowe złoża z drugiej poważne straty przyniosła wojna trzydziestoletnia. W 1635 r. właściciel miasta Hans Ulrich Schaffgotsch, został oskarżony o zdradę i ścięty, a jego dobra skonfiskowane, a następnie sprzedane w 1639 r. hrabiemu von Tscherninowi (Czerninowi). Czerninowie dzierżyli miasto do 1747 r., gdy stało się własnością królewską. Przemysł tkacki, którego początki sięgają końca XVI w., rozwinął się znacznie w trakcie wojny trzydziestoletniej. Z czasem Kowary zaliczane były do jednego z najważniejszych na Śląsku producentów i eksporterów płótna. Pod koniec XVII w. działało 15 blicharni, tyle samo magli, 5 foluszy i 5 suszarni oraz kilka pras do apretury i wyciskania deseni. W latach 1740-1742 Prusy zbrojne zajęły Śląsk wraz z Kowarami. Dnia 31 października 1746 r. wybuchł w mieście wielki pożar, który w 3 godzin zniszczył całe Dolne Miasto. Do miasta należało 9 wsi w dwóch ówczesnych powiatach: 4 w powiecie jeleniogórskim: Podgórze, Gruszków, Paczkowice i Wysoka Łąka, oraz 5 w powiecie kamiennogórskim: Ogorzelec, Górny Leszczyniec, Jarkowice i Paprotki oraz do jeszcze dwa folwarki: w Jarokowicach i Nowym Dworze, jak również lasy miejskie. W marcu 1791 r. wybuchł bunt tkaczy przeciwko kupcom i handlarzom. W 1807 r. miasto zajęły wojska napoleońskie, a blokada kontynentalna spowodowała utratę rynków zbytu dla miejscowego handlu. Większość mieszkańców okolicznych wsi utraciło swe źródła dochodu. W latach 1844 i 1848 doszło do poważnych buntów tkaczy na tle głodowym. Sytuację gospodarczą miasta poprawiło rozpoczęcie wydobycia rudy żelaza, a także inwestycje przemysłowe. Powstały wapienniki, zakład produkcji pluszu, fabryka narzędzi chirurgicznych, fabryka świec, fabryka filców technicznych oraz fabryka dywanów, chodników dywanowych i kilimów, jak również fabryka porcelany.

Inwentarz zespołu wpisany do bazy danych IZA.