Sygn. 1-50: sprawy ogólno organizacyjne, 1652-1947; sygn. 51-88: duchowieństwo i służba kościelna, 1653-1946; sygn. 89-124: służba duszpasterska, obchody, jubileusze, 1634-1945; sygn. 125-352: sprawy chrztów, ślubów i zgonów, 1651-1946; sygn. 353-367: cmentarz kościelny, 1713-1945; sygn. 368-435: majątek kościelny, 1654-1943; sygn. 436-457: zapisy, darowizny, fundacje, kolekty, 1652-1893; sygn. 458-809: sprawy finansowe, 1655-1946; sygn. 810-856: sprawy szkolne, opieka nad młodzieżą, 1653-1944; sygn. 857-897: organizacje i stowarzyszenia kościelne, 1889-1946; sygn. 898-906: miscellanea, 1713-1943, sygn. 907-915: aneks (m.in. sprawy cmentarza, diakonis), 1762-1920, sygn. 916: Communicanten-Buch 1766-1770

Traktat pokojowy kończący wojnę 30-letnią, w 1648 r. ("pokój westfalski"), dał ewangelikom śląskim możliwość wybudowania świątyń (Kościołów Pokoju) poza murami Głogowa, Jawora i Świdnicy, "tylko z drewna i gliny". Cesarz postawił przy tym kilka warunków: budowle te nie mogły: swoim wyglądem przypominać stawianych dotychczas kościołów katolickich, posiadać dzwonów ani wież, bo te świadczyłyby o prestiżu i niezależności świątyń i modlących się w nich wspólnot. Ponadto podstawą ich konstrukcji nie mogły być ani cegła, ani kamień (by nie stały zbyt długo) i miały zostać wzniesione w odległości strzału armatniego od murów miejskich. Koszty budowy ponosiła miejscowa społeczność ewangelicka, a kościół musiał stanąć w ciągu roku od rozpoczęcia budowy. Kościół w Jaworze zbudowano w latach 1654-1655, głównie ze składek ludności. W 1707 r. dobudowano wieżę. Do dziś zachował się bogaty i cenny artystycznie wystrój wnętrza. W 2001 r. Kościół Pokoju w Jaworze wraz z Kościołem Pokoju w Świdnicy (kościół w Głogowie nie przetrwał) zostały wpisane na listę Światowego Dziedzictwa Zabytków Kultury.