1) Sprawy organizacyjne: statut, protokoły posiedzeń zebrań akcjonariuszy, Rady Nadzorczej i Zarządu, wycena majątku, sprawy własnościowe, szkic sytuacyjny fabryki (sygn. 1-8, 147-148; 1910-1940). 2) Sprawy finansowe: bilanse, sprawozdania finansowe, dokumentacja księgowa, księgi inwentarzowe, listy płac (sygn. 9-60, 136-143; 1874-1943). 3) Produkcja: koszty robocizny, rachunki fabrykacji, rachunki cukru i melasy, księgi kontroli fabrykacji, sprawozdania techniczne (sygn. 61-92, 145-146; 1901-1942). 4) Handel: księga odbiorców, koszty handlowe (sygn. 93-94; 1935-1940). 5) Sprawy plantatorów: księgi kontowe plantatorów wielkorolnych (sygn. 95-98; 1934-1941). 6) Magazyn: księgi magazynowe (sygn. 99-101, 144; 1935-1940). 7) Cegielnia "Gliny": statystyka (sygn. 102-107; 1935-1941). 8) Gospodarstwo rolne, lasy, tartak: księgi gospodarstwa rolnego lasów i tartaków (sygn. 108-113; 1935-1940). 9) Korespondencja: w sprawach ogólnych, technicznych i plantacyjnych (sygn. 114-135; 1929-1939). 10) Dokumentacja techniczna: projekt przebudowy cukrowni, kolejki wąskotorowe, waga automatyczna, składnica buraków (6 j.a.; 1924-1941).

W 1852 r. Wilhelma Repphan wybudował w Zbiersku „Fabrykę Cukru” dla przerobu buraków cukrowych z własnego majątku. W 1884 r. cukrownia przeszła na własność spółki akcyjnej pn. Towarzystwo Cukrowni i Rafinerii „Zbiersk” Wilhelma A. Repphana, należącej do rodziny Repphanów. W okresie międzywojennym spółka funkcjonowała jako Cukrownia i Rafineria „Zbiersk” SA w Zbiersku. Według statutu z 1930 r. celem spółki było prowadzenie cukrowni i rafinerii „Zbiersk”, wyrób i sprzedaż cukru i rafinady we wszelkich postaciach, eksploatacja gospodarstwa rolnego i leśnego, cegielni oraz innych gałęzi przemysłu rolnego. Władzami spółki były: Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy, Rada Nadzorcza i Zarząd. W momencie powstania w fabryce pracowało ok. 50 osób, a przerób wynosił 4 wozy parokonne buraków na dobę. Siłę napędową całego układu stanowił kierat obracany przez konie, a większość prac była wykonywana ręcznie. Dzięki wybudowaniu w 1869 r. szosy do Konina i Kalisza oraz sprzyjającej cukrownictwu polityce gospodarczej rządu rosyjskiego cukrownia szybko się rozwijała. W 1880 r. zainstalowano maszyny parowe, zastąpione w 1936 r. dwiema turbinami, które służyły cukrowni do lat 90. XX w. W 1900 r. oddano do użytku nowe murowane budynki, postawione w miejsce drewnianych, które spłonęły rok wcześniej. Inwestycje przełożyły się na wielkość produkcji. W 1880 r. przerabiano już 500 q buraków na dobę, w 1891 r. 1575 q, w 1893 r. 2750 q, w 1898 r. 4000 q, w 1910 r. 4500 q, w 1923 r. 5500 q, w 1930 r. t. 7500 q, a w 1939 r. 13 000 q. Początkowo cukrownia produkowała rafinadę w tzw. głowach i małą ilość kostki prasowanej, a od 1906 r. także kryształ. W 1924 r. zaprzestano wyrabiać głowy i kostki rafinowane piłowane, a rozpoczęto produkcję kostki prasowanej oraz na większą skalę kryształu. W latach 1939-1945 cukrownią zarządzały władze niemieckie. W okresie tym poczyniono wprawdzie pewne inwestycje, jak suszarnia wysłodków Bittnera, ale jednocześnie wywieziono unikatowe urządzenie rafinerii wraz z nowoczesną na owe czasy suszarnią kostki cukrowej. Przerób dobowy spadł o 20% w stosunku do 1939 r. (zob. też zespoły nr: 1084 i 1323).