1) Protokoły z Konferencji Sprawozdawczo-Wyborczych KZ (sygn. 1; 1975-1977). 2) Protokoły z posiedzeń Egzekutywy KZ (sygn. 2; 1975-1976).

Komitet zakładowy był jednym z ogniw organizacyjnych PZPR. Podlegał instancjom partyjnym I stopnia (tj. komitetom miejskim, miejsko-gminnym lub gminnym), a w uzasadnionych przypadkach sam mógł nią być. KZ tworzono za zgodą Egzekutywy KW w przedsiębiorstwach i instytucjach, gdzie było więcej niż 100 członków i kandydatów partii. Tam, gdzie organizacja liczyła więcej niż 400 członków i kandydatów mogły być tworzone (w wydziałach, oddziałach, zakładach) podstawowe i oddziałowe organizacje partyjne. Władzą zwierzchnią (uchwałodawczą) zakładowej organizacji partyjnej była konferencja sprawozdawczo-wyborcza. Konferencje, zwoływane nie rzadziej niż co 5 lat, rozpatrywały i zatwierdzały sprawozdania ustępujących władz, podsumowywały realizację programu partii oraz swojej organizacji, oceniały realizację wniosków i postulatów zgłoszonych przez członków partii i organizacje partyjne, uchwalały programy działania na najbliższą kadencję. Konferencje wybierały komitet zakładowy, organa kontrolne oraz delegatów na konferencje wyższego szczebla. W okresie między konferencjami zwierzchnią władzą był komitet zakładowy. Jego zadaniem było: kierowanie działalnością podległych mu organizacji partyjnych, zapewnienie realizacji programu i linii politycznej partii, zadań przyjmowanych przez konferencje sprawozdawczo-wyborcze oraz uchwał komitetów nadrzędnych i swoich własnych, kształtowanie skutecznej działalności kadr partyjnych, kierowanie ich ideologicznym kształceniem, inspirowanie kierownictwa zakładu pracy. Powyższe zadania komitet realizował bezpośrednio na swoich posiedzeniach plenarnych lub za pośrednictwem wybranej ze swego grona egzekutywy. Egzekutywa była władzą wykonawczą komitetu, a jej zadaniem było kierowanie pracą partyjną między posiedzeniami komitetu. Podejmowała decyzje (także kadrowe) zapewniające realizację uchwał partii, określała kompetencje i zakres obowiązków sekretarza oraz na bieżąco go kontrolowała. Na jej czele stał sekretarz, który organizował pracę egzekutywy, przewodniczył posiedzeniom, reprezentował komitet i występował w jego imieniu na zewnątrz. Organami kontrolnymi była zakładowa komisja rewizyjna oraz zakładowa komisja kontroli partyjnej, połączone w 1986 r. w jedną komisję kontrolno-rewizyjną. Ich zadaniem było kontrolowanie i ocenianie: sposobu załatwiania spraw przez organizacje i aparat partyjny, zwłaszcza wniosków i skarg, zarządzania funduszem i majątkiem partyjnym, prowadzenia gospodarki wewnątrzpartyjnej, prawidłowości i terminowości opłacania składek. Komisje miały także prawo kontrolować członków partii w zakresie przestrzegania statutu PZPR i moralności socjalistycznej oraz karać współtowarzyszy za m.in. wykroczenia przeciwko zasadom ideowym i programowym PZPR, podważanie jedności partii, naruszanie dyscypliny partyjnej, nadużycia, czy wykorzystywanie zajmowanego stanowiska lub pełnionej funkcji dla osiągania korzyści materialnych. Od czasu powstania PZPR w 1948 r. do wyborów czerwcowych 1989 r. komitety zakładowe współrządziły w zakładach pracy. Jesienią 1989 r. usunięto je z przedsiębiorstw i instytucji, a w styczniu 1990 r. uległy, wraz z całą partią, likwidacji.