Protokoły z zebrań POP, plany pracy, spisy członków.

Podstawowa organizacja partyjna (POP) była zasadniczym ogniwem organizacyjnym PZPR. POP tworzone były za zgodą instancji I stopnia (tj. komitetów miejskich, miejsko-gminnych lub gminnych) w zakładach pracy, instytucjach, a także na wsi lub miejscu zamieszkania (nosiły wtedy nazwę wiejskiej lub terenowej organizacji partyjnej), gdzie było co najmniej 3 członków partii. POP liczące powyżej 100 członków można było dzielić na Oddziałowe Organizacje Partyjne (OOP), a od 400 członków tworzono komitet zakładowy, w którym POP odpowiadały poszczególnym komórkom organizacyjnym zakładu pracy. Głównymi zadaniami POP było: organizowanie działalności członków partii w celu realizowania polityki PZPR, przewodzenie na rzecz wykonywania zadań produkcyjnych oraz obowiązków zawodowych, ocenianie postaw swoich członków i pozyskiwanie nowych, organizowanie działalności szkoleniowej, prowadzenie pracy ideowo-wychowawczej, walka z poglądami i działaniami wrogimi socjalizmowi, a także zwalczanie nadużyć, marnotrawstwa, biurokratyzmu, pijaństwa, kumoterstwa oraz wszelkich zjawisk i postaw niezgodnych z moralnością socjalistyczną. Najwyższą władzą POP było zebranie wszystkich członków i kandydatów, które zatwierdzało plan pracy organizacji i jej egzekutywy oraz kontrolowało ich wykonanie. Władzą wykonawczą była egzekutywa na czele z sekretarzem. Egzekutywa planowała i organizowała pracę POP, w tym pracę ideowo-wychowawczą, zajmowała się problemami politycznymi i społeczno-gospodarczymi zakładu oraz kontrolowała osoby pełniące funkcje partyjne i społeczne z rekomendacji POP. Sekretarz reprezentował organizację na zewnątrz oraz przekazywał informacje i polecenia zwierzchnich władz partyjnych. Od czasu powstania PZPR w 1948 r. do wyborów czerwcowych 1989 r. POP współrządziły w zakładach pracy. Jesienią 1989 r. usunięto je z przedsiębiorstw i instytucji, a w styczniu 1990 r. uległy, wraz z całą partią, likwidacji.