Szczecin został lokowany na prawie magdeburskim 3 kwietnia 1243 r. przez księcia pomorskiego Barnima I Dobrego z dynastii Gryfitów. Oryginalny dokument, niestety, nie zachował się do naszych czasów. Przetrwał natomiast inny - potwierdzenie przywileju przez syna Barnima I, Bogusława IV z 9/10 sierpnia 1293 r. - w którym to pierwotny dokument został transumowany (w całości powtórzony). Dokument sporządzono w języku łacińskim, na pergaminie. Przy dokumencie zachowała się uszkodzona pieczęć woskowa, przedstawiająca księcia na koniu. Szczecin otrzymał sądownictwo takie, jakie w Magdeburgu, stał się również siedzibą sądu wyższej instancji dla innych miast prawa magdeburskiego z terenu księstwa. Miastu nadano także 100 włók ziemi, 30 włók łąk, prawo łowienia ryb na Odrze jedną milę w górę i w dół rzeki, prawo swobodnego łowienia ryb bez sieci, prawo korzystania z książęcych lasów, a mieszczanie szczecińscy zwolnieni zostali z obowiązku płacenia ceł. (Archiwum Państwowe w Szczecinie, Zbiór dokumentów..., sygn. 2)