Helena Modrzejewska (1840-1909) to jedna z najwybitniejszych polskich aktorek czasu zaborów, której imię nosi Teatr Stary w Krakowie. Franciszek Siedlecki, autor jej krótkiej biografii pisał w 1920 r. o jej grze aktorskiej tak: „Dreszcz zawsze przebiegał widownię, ile razy Modrzejewska pojawiała się na scenie, w sztuce jej bowiem tkwiły wszystkie prapierwiastki ogólnoludzkie i narodowe a osobowość jej doprowadzona niezłomną wolą i studjami do poznania rozgraniczeń między życio-twórczemi, a rozkładczemi czynnikami sztuki, podawała tylko twórcze w szlachetnej i pięknej formie zbliżonej do nieuchwytnego w marzeniach majaczącego ideału, ukrytego na dnie duszy każdego człowieka”. Archiwum Główne Akt Dawnych przechowuje listy Heleny Modrzejewskiej (od 1868 r. żona Karola Chłapowskiego) pisane do hrabiego Aleksandra Przezdzieckiego, znanego mediewisty i wydawcy źródeł historycznych. W jednym z nich aktorka opisuje swój pobyt w Krynicy. Padają tam m.in. takie słowa: "Nie umiem powiedzieć jak się lękam a zarazem cieszę na przyjazd do Warszawy. Lękam się nie wiem czego, a cieszę, że zobaczę naszych przyjaciół. Dziwna rzecz, że nigdy myśl o mej sławie nie łączy się do tych wrażeń i zdaje mi się nawet, że już powoli wszystko konać dla mnie poczyna. Może być, że pobyt w Warszawie rozproszy te myśli – wbije we mnie otuchę, doda odwagi, której tak potrzebują – bez której talent mój (jeżeli jest jaki) zmarnieje i zwiędnie. Ale daruj mi Panie hrabio, że Cię nudzę temi czarnemi myślami, które zapewne powietrze Krynicy zimne i wilgotne sprowadziło do mej duszy. Nudzę się tu trochę, jestem cierpiącą, ta kuracja, to powietrze wszystko się składa na zły humor, a jeszcze na dobitek doktorzy wpakowali mnie gwałtem w błoto. Nic obrzydliwszego, jak taka kąpiel. Br, br." (AGAD, Archiwum Przezdzieckich, nr D276)