Kazimierz Przerwa-Tetmajer pisał: „Kocham Tatry. Kocham ich pustkę i milczenie, ich martwość o spokój posępny. W ich mgłach błąka się myśl moja i szuka dawnych swoich wierzeń i miłości, uczuć i siły. Po ich dolinach i przełęczach chodzi myśl moja i smuci się, że nie może być ogniem w ogniu, wichrem w wichrze, światłem w świetle; że nie można być z wami, być waszym, o duchy żywiołów! Nad potokami usiada myśl moja i smuci się…”. Po dziś dzień Tatry cieszą się niesłabnącą popularnością, a w okresie zimowym przeżywają istny najazd turystów żądnych "białego szaleństwa". Tłumy na Krupówkach, kolejki do Morskiego Oka, do kolejki na Kasprowy Wierch i Gubałówkę – wszyscy doskonale znamy te obrazki. Warto sobie uzmysłowić, że nie zawsze tak było. W przechowywanym w AGAD Archiwum Skarbu Koronnego znajduje się inwentarz starostwa nowotarskiego z 1530 roku, który pokazuje, że w porównaniu z czasami współczesnymi w XVI w. pod Tatrami nie było aż tak tłoczno. Możemy tam wyczytać m.in. ilu kmieci zasiedlało poszczególne podtatrzańskie wsie: „Villa Dunajecz Bialy Na thei rzecze, kthora z Thatrow wypada na sthronie polskiey we włosczi nowotharskiey osiadło kmieczi No 6. Villa Bańska Na drodze, kthorą jezdzono do Bań Nowych na Tathry, kthore budował pan Lianczkorunski pierwey, a pothym pan Pieniążek y Casper Bar na stronie polskiey osiadło kmieczi No 10. Villa Marusczyna Pod Gorą Marusczyna osiada tesz wiesz dopiero, kmieczi No 3, a dway komorą mieszkaią”. (AGAD, ASK LVI, sygn. 187)