Pruski kataster gruntowy, określany również jako kataster podatku gruntowego i budynkowego (Grund- und Gebäudesteuerkataster) powstał w oparciu o ustawy podatkowe z 1861 r. Powołanie stosownych władz katastralnych o uprawnieniach administracyjno-technicznych nastąpiło jeszcze w tym samym roku. I tak właściwymi jednostkami odpowiedzialnymi za prowadzenie katastru na szczeblu powiatu były urzędy katastralne I instancji (Katasteramt) z kontrolerem katastralnym (Katasterkontrolleur), instytucją odwoławczą pozostawał zarząd katastralny na szczeblu rejencji (Katasterverwaltung), którym zawiadywał inspektor katastralny (Katasterinspektor). Organizacyjnie natomiast instytucja katastru podlegała Ministerstwu Finansów. Proces formowania się pruskiego katastru został ostatecznie zamknięty w 1872 r., kiedy to wydana została ustawa o księgach gruntowych, która doprowadziła do ujednolicenia danych, a w efekcie do całkowitego zespolenia instytucji katastru z księgami gruntowymi. Koleją poważną reorganizację ewidencji nieruchomości przyniosły lata 30-te XX w. Na terenie Niemiec funkcjonowało wówczas około 40 różnych krajowych systemów katastralnych, dlatego władze przystąpiły do stworzenia jednolitego ogólnoniemieckiego katastru (Reichskataster). W 1941 r. Ministerstwo Finansów dokonało zmiany urzędowych nazw dokumentacji katastralnej. Urzędy katastralne zakończyły swoją działalność w 1945 r., a dekretem z 24 września 1947 roku wprowadzono jednolity kataster gruntowy i budynkowy na obszarze całego państwa polskiego. Prowadzona przez niemieckie urzędy dokumentacja, a w szczególności mapy, została wykorzystana przez polską administrację do przebudowy ustroju rolnego ziem odzyskanych, a po 1955 roku do opracowywania map ewidencji gruntów. Skany pochodzą z zespołu 1917 Urząd Katastralny w Koźlu. Obejmował on swoim zasięgiem teren powiatu kozielskiego, a podlegał zarządowi katastralnemu rejencji opolskiej.