Władysław II Opolczyk urodził się pomiędzy 1326 a 1330 r. w Opolu, na zamku na Ostrówku. Był najstarszym synem księcia opolskiego Bolka II i Elżbiety świdnickiej, wnuczki Władysława Łokietka. Jeszcze za życia ojca Władysław wyjechał na Węgry, by tam zdobyć obycie i doświadczenie polityczne. Po śmierci Bolka II w 1356 r. Władysław został władcą niewielkiego księstwa opolskiego poddanego zwierzchnictwu czeskiemu. Karierę polityczną rozpoczął w połowie lat sześćdziesiątych XIV w., wiążąc ją z dworem króla węgierskiego Ludwika Andegaweńskiego. Z jego ramienia uczestniczył w wielu ważnych misjach dyplomatycznych. W 1364 r. Władysław uczestniczył z ramienia Węgier w zjeździe władców w Krakowie, zorganizowanym z okazji otwarcia Akademii Krakowskiej. Służba Andegawenom zaowocowała bardzo szybko – już na początku 1367 r. Ludwik mianował Władysława palatynem, co uczyniło księcia opolskiego najważniejszym po królu człowiekiem w państwie. Ponieważ w rodowym zamku na Ostrówku mieszkał jego brat Bolko z rodziną, Władysław postanowił wybudować dla siebie nową siedzibę. Tak to z jego inicjatywy i za jego pieniądze stanął na opolskiej „górce” zamek zwany wówczas „nowym”, a później „górnym”. Książę zadbał także o sąsiadujących z zamkiem dominikanów, dla których wybudowano murowany kościół i nowe zabudowania klasztorne. To dzięki niemu na opolskim Rynku stanął ratusz. Prawdopodobnie to za jego pieniądze powstały w kościele franciszkanów nagrobki jego ojca i dziada, wykonane w warsztacie mistrzów Parlerów z Pragi. Władysław, jako książę opolski doprowadził do podpisania układu 22 miast, zapewniającego rozwój handlu, utrzymanie pokoju i bezpieczeństwa na drogach, zwalczanie podbojów. Był to pierwszy w historii „związek miast księstwa opolskiego”. Władysław należał do najbardziej hojnych fundatorów swoich czasów. Największą sławę zapewniła mu fundacja klasztoru paulinów na Jasnej Górze. Książę miał dwie żony, z którymi doczekał się wyłącznie córek. Zmarł 8 lub 18 maja 1401 r. w Opolu. Został pochowany pod kaplicą św. Anny w kościele świętej Trójcy przy klasztorze franciszkanów w Opolu. Dokumenty pochodzą z zespołu Akta miasta Opola (sygn. 2, 4, 5, 6)