Nyski ratusz, istniejący od czasów średniowiecza, został rozbudowano dzięki biskupowi wrocławskiemu Janowi IV Rothowi w latach 1488–1499. Ratusz ucierpiał w wyniku klęsk żywiołowych – burzy (1578 r.), trzęsienia ziemi (15 września 1590 r.), pożaru (1627 r.). W 1694 r. dach ratusza pokryto blachą, którą następnie pomalowano na kolor zielony, zaś zwieńczenie wieży (kulę i chorągiew) pozłocono. W 1936 r. – podczas renowacji ratusza – postanowiono, że miedziany dach powinien mieć zielony kolor. Jednak ze względu na klimat panujący w Nysie, zadanie okazało się trudne do wykonania. Przedsięwzięcie zrealizowano dopiero dzięki recepturze, którą jeden z konserwatorów znalazł w średniowiecznych dokumentach kościoła św. Jakuba. Elementem ratusza, który wyróżniał się w panoramie miasta, była jego wieża – liczyła 89 metrów i była jedną z najwyższych wież śląskich. Na niej znajdował się zegar i dzwonnica. W 1782 r. król pruski Fryderyk Wielki rozkazał przebudować ratusz, który miał pełnić funkcję protestanckiego kościoła garnizonowego. Z biegiem lat budynek zmieniał swoje przeznaczenie – z kościoła protestanckiego na świątynię wyznania starokatolickiego, pełnił też rolę budynku użyteczności publicznej, a po przebudowie na tzw. halę miejską organizowano tu wystawy, spotkania i koncerty. W miejscu, gdzie kiedyś stał ratusz, powstała nowa budowla z wieżą, która przypomina architektonicznie tą dawną. Zdjęcia pochodzą z zespołu Akta miasta Nysy.