Zespół zawiera: księgi akt notarialnych, repertoria A i skorowidze alfabetyczne do repertoriów A. Brakujące w zespole początek repertorium z roku 1948 (nr 1-52/48) oraz skorowidz z roku 1948 znajdują się w zespole archiwalnym akt notariusza Jana Stachnika - w repertorium z 1948 roku (sygn. 20) oraz w skorowidzu z 1948 roku (sygn. 23).

Działalność notariuszy w latach 1933-1951 regulowały przepisy rozporządzenia Prezydenta Rzeczpospolitej z dnia 27 października1933 r. „ prawo o notariacie” . Notariusze pełnili swoje obowiązki we właściwości danego Sądu Okręgowego, do którego przydzielał ich Minister Sprawiedliwości. Nadzór nad notariatem sprawował Prezes Sądu Okręgowego. Ustawa z 1933 roku określała notariusza jako funkcjonariusza publicznego, który pełnił swoje obowiązki tylko w okręgu sądu okręgowego. Do kompetencji notariuszy należało sporządzanie aktów notarialnych, poświadczeń, wydawanie wypisów i odpisów, doręczanie wezwań, spisywanie protokołów, protestowanie weksli, czeków i innych dokumentów. Notariusze zobowiązani byli do prowadzenia repertoriów, skorowidzów, księgi depozytów. Po upływie każdego roku notariusz zobowiązany był włączyć w porządku chronologicznym wszystkie przejęte przez siebie akta wraz z załącznikami w zeszyt. Następnie ponumerować, przesznurować, opieczętować i przekazać z repertoriami i skorowidzami do archiwum hipotecznego. Podczas II wojny światowej Generalne Gubernatorstwo było jedynym obszarem, na którym w latach wojny istniał, choć w ograniczonym zakresie, polski notariat.W okresie powojennym charakter zawodu notariusza, struktura organizacyjna notariatu oraz zasady dopływu nowych kadr istniejące pod rządem prawa o notariacie z 1933 roku nie były dostosowane do przemian, które dokonały się w Polsce Ludowej. Wydano zatem szereg aktów prawnych mających na celu choć tymczasowo uregulować działalność notariuszy. Jednak ani dekret o wyjątkowym dopuszczeniu do obejmowania stanowisk sędziowskich, prokuratorskich i notarialnych oraz do wpisywania na listę adwokatów z dnia 22 stycznia 1946 roku , ani dekret o przenoszeniu i zwalnianiu notariuszy oraz powierzeniu pełnienia obowiązków notariuszy sędziom i prokuratorom w okresie przejściowym z dnia 24 stycznia 1946 jakkolwiek dokonały pewnych zmian w notariacie, to jednak nie naruszyły zasady, według której notariusz pozostawał nadal osobą wykonującą wolne zajęcie zawodowe .Potrzeba reform notariatu stała się tym bardziej aktualna po gruntowych przemianach w zakresie organizacji służby wymiaru sprawiedliwości dokonanej w 1950 roku to jest zmianie prawa o ustroju sądów powszechnych, ustawy o prokuraturze RP czy nowej ustawy o ustroju adwokatury. Powstałe na mocy ustawy „Prawo o notariacie” z 25 maja 1951 r Państwowe Biura Notarialne miały być instytucją państwową zastępującą działające dotychczas izby notarialne,a notariusze zostali pracownikami państwowymi, podlegającymi przepisom o państwowej służbie cywilnej. . Nowe prawo o notariacie weszło w życie od 1 stycznia 1952 r. .Mieczysław Gawdzik urodził się 12 maja 1913 roku w Opolu powiatu puławskiego. W 1935 roku ukończył studia prawnicze na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, egzamin sędziowski zdał przed komisją egzaminacyjną przy Sądzie Apelacyjnym w Lublinie w grudniu 1946 roku. Od 27 października 1937 roku pracował jako aplikant sądowy w Zamościu, od 9 maja 1940 roku do 17 listopada 1942 roku wykonywał obowiązki komornika Sądu Grodzkiego w Parczewie. Od 24 października 1946 roku kontynuował aplikację sądową w Sądzie Okręgowym w Kielcach. W maju 1947 podjął pracę w prokuraturze Sądu Okręgowego w Kielcach na stanowisku podprokuratora. W okresie od stycznia 1948 roku do 1 czerwca 1950 roku pełnił obowiązki notariusza w Szczekocinach. Dnia 14 października 1950 roku został mianowany sędzią Sądu Grodzkiego w Szczekocinach zamienionego na Oddział Zamiejscowy Sądu Powiatowego we Włoszczowie, funkcję tą pełnił do 15 września 1958 roku

dawny numer zespołu 22/352 w oddziale zamiejscowym w Jędrzejowie