1. Księgi hipooteczne 1825-1947;sygn.1-231;

W miejsce dawnego polskiego prawa hipotecznego, na terenie Księstwa Warszawskiego wprowadzono francuskie przepisy hipoteczne, zawarte w Kodeksie Napoleona. Instrukcja z 11 maja 1808 r. przewidywała powołanie przy każdym trybunale cywilnym metrykanta [conservateur]. 21 września 1809 r. minister sprawiedliwości wydał specjalną instrukcje hipoteczną , na mocy której ustanowieni zostali konserwatorowie hipotek: powiatowi przy Sądach Pokoju i departamentowi przy trybunałach cywilnych I instancji. Konserwatorowie powiatowi prowadzili księgi dla nieruchomości w miastach nie będących siedzibami departamentów oraz posiadłości czynszowych. 26 kwietnia 1818 roku Sejm Królestwa Kongresowego uchwalił "Prawo o ustaleniu własności dóbr nieruchomych, o przywilejach i hipotekach". Miało ono zastosowanie do większych własności ziemskich i nieruchomości w miastach wojewódzkich. Regulacja hipotek była obowiązkowa, a miała być przeprowadzona w całym Królestwie w latach 1819-1926 . Po zakończeniu akcji pierwiastkowej regulacji hipotek działały nadal kancelarie ziemiańskie poszczególnych województw, złożone z pisarza i rejentów. Do obowiązków pisarzy kancelarii ziemiańskich[ [którzy zastąpili konserwatorów hipotek wojewódzkich] należał nadzór nad księgami i aktami hipotecznymi, wciąganie aktów do ksiąg i rejestrów hipotecznych, wciąganie postanowień zwierzchności hipotecznej do wykazu hipotecznego oraz wydawanie wyciągów z ksiąg, aktów, dokumentów i wykazów hipotecznych. Rozpoznawaniem i zatwierdzeniem czynności hipotecznych zajmowały się wydziały hipoteczne trybunałów cywilnych. Nieco późniejsze „Prawo o przywilejach i hipotekach” z 13 czerwca 1825 r – w niewielkim tylko stopniu, zmieniło Prawo z 1818 r. m.in. stanowiło podstawę do zakładania hipotek dla wszelkich innych nieruchomości nie objętych prawem z 1818 r. , a zakładanie hipotek pozostawiono wolnej woli zainteresowanych osób. Rozpoznawaniem czynności hipotecznych miał zajmować się sąd pokoju w składzie: podsędek, pisarz i podpisarz. Czynności hipoteczne mieli załatwiać rejenci powiatowi oraz pisarze sądów pokoju, którzy mieli pełnić obowiązki pisarzy hipotek powiatowych. W związku z tym zniesiono został urząd konserwatorów hipotek powiatowych, a prowadzone przez konserwatorów księgi i repertoria złożono w archiwach sądów pokoju. Stosunkowo niewielkie zmiany w tym zakresie wprowadzono w czasie reformy sądownictwa w 1876 r. Zwierzchność hipoteczna stanowiły wydziały hipoteczne sądów okręgowych zaś czynności hipoteczne załatwiały wydziały hipoteczne sądów pokoju [w składzie sędziego pokoju, sekretarza i notariusza lub obrońcy sądowego lub aplikanta]. Funkcje dawnych pisarzy mieli odtąd sprawować sekretarze wydziałów hipotecznych [w 1917 roku przywrócono im nazwę pisarzy hipotecznych]. W końcu XIX i w początkach XX w funkcjonował Wydział Hipoteczny przy Sądzie Pokoju w Pińczowie., a po wprowadzeniu Prawa o ustroju sądów powszechnych przy Sądzie Grodzkim. Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 listopada 1946 r. o prowadzeniu dotychczasowych ksiąg hipotecznych (gruntowych, wieczystych) po dniu 31 XII 1946 r. nakazywało urządzenie dla każdego wykazu hipotecznego, przy każdym wpisie sporządzonym po 31 XII 1946 r. dalszego tomu w postaci nowej księgi wieczystej, w wypadku gdy pierwszy wpis po tej dacie dotyczył przeniesienia całej nieruchomości do innej księgi, przeniesienie to ujawnia się w dotychczasowej księdze i zamykało się ją zgodnie a art. 27 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 26 listopada 1946 r. o urządzaniu i prowadzeniu ksiąg wieczystych. Księgi te przekazywano do archiwum zakładowego i wpisywano do repertorium „Ar”. W związku z tym, że wiele wykazów hipotecznych dotyczyło wielu nieruchomości, zamykanie tzw. starych ksiąg hipotecznych i zakładanie nowych wykazów hipotecznych trwało przez wiele lat.

dawny numer zespołu 23/391 w oddziale zamiejscowym w Pińczowie