Akta notarialne 1811-1846[1850] sygn.1-34; repertoria 1811-1833 sygn.35-36; księga testamentów 1811-1843 sygn.37. W księdze aktów z lat 1846-1846[1850] /sygn.arch. 34/ znajdują się akty notarialne z lat 1849-1850 spisane przez notariusza Andrzeja Szelążka.

Notariat na tereny ziem polskich wprowadzono w 1808 roku poprzez francuską ustawę notarialną z 16 marca 1803 r., która obowiązywała na terenach Królestwa Polskiego i ziem byłego zaboru rosyjskiego aż do chwili wprowadzenia w 1875 roku zmodyfikowanej dla tych ziem rosyjskiej ustawy notarialnej z 1866 r. Ustawa z 1875 r. obowiązywała w dzielnicach centralnych i wschodnich do wejścia w życie ogólnopolskiego prawa o notariacie. Wprowadzenie w Księstwie Warszawskim publicznego notariatu poprzedzone zostało wydaniem w 1807 r. przepisów normujących postępowanie w działaniach dobrowolnego sądownictwa. Po wejściu w życie Kodeksu Napoleon instytucja notariatu stała się w Księstwie Warszawskim konieczna, wobec przewidzianego w nim dla wielu czynności prawnych wymogu sporządzania ich w formie urzędowej (tzw. przymus notarialny) . System francuski opierający się na oddzieleniu jurysdykcji spornej od dobrowolnej, przyznawał notariuszom szeroki zakres działania, zaś aktom notarialnym klauzulę wykonalności. Notariusze byli urzędnikami publicznymi, ustanowionymi do przyjmowania aktów i kontraktów, którym strony chciały lub musiały nadać, cechę taką, jak aktom publicznym, a także do zapewnienia ich daty, przechowywania, wydawania z nich wyciągów głównych i wypisów. Organizacja sądownictwa cywilnego z 1808 r. przewidywała ustanowienie przy każdym sądzie pokoju po dwóch notariuszy, nazywanych pisarzami aktowymi, a oprócz tego odpowiednią ich liczbę – dostosowaną do liczby ludności – w miastach stołecznych i innych miastach ludniejszych. Notariuszy działających w okręgu sądu pokoju nazywano powiatowymi, zaś w okręgu trybunału cywilnego I instancji departamentowymi. Zgodnie z dekretem królewskim z 1809 r. o stopniowaniu w wydziale sprawiedliwości, od kandydatów na pisarzy aktowych wymagano prawniczego przygotowania: ukończenia kursu prawa, aplikacji w kancelarii notarialnej, a także złożenia egzaminu asesorskiego. Na obszarze Królestwa Polskiego w prawie cywilnym materialnym obowiązywały II i III księga Kodeksu Napoleona . Ustalona w czasach Księstwa Warszawskiego organizacja notariatu utrzymana została także w Królestwie Polskim. Wprowadzono w niej jednak pewne zmiany. Ustawa hipoteczna z 1818 roku oraz instrukcja hipoteczna z 1819 roku nadały notariuszom w miastach, w których znajdowały się trybunały cywilne tytuł rejentów kancelarii ziemiańskich. Ustawa hipoteczna z 1825 r. oraz instrukcja Komisji Rządowej Sprawiedliwości z 1825 r. zlikwidowały urzędy notariuszy powiatowych, wprowadzając w ich miejsce rejentów powiatowych (okręgowych). Zmiany doprowadziły do powstania dwóch zróżnicowanych, co do zakresu kompetencji i właściwości terytorialnej rodzajów notariuszy: pisarzy aktowych oraz rejentów, ci ostatni dzielili się na rejentów kancelarii ziemiańskich w obrębie działalności trybunałów, przy których zostali ustanowieni, zaś rejenci okręgowi tylko we właściwym okręgu sądu pokoju. Marcin Romanowski był „Rejentem Okręgu Szydłowskiego do przyjmowania Aktów dobrej woli upoważnionym w Mieście Okręgowym Szydłowie w Zamku Kancellaryję swoją utrzymującym” . W jego zastępstwie występowali notariusze: Józef Hryniewicki, Andrzej Szelążek.Zasięg działania obejmował ówczesny okręg szydłowski.

dawny numer zespołu 23/540 w oddziale zamiejscowym w Pińczowie